Over angst en vertrouwen

Het raam open, de heerlijk frisse zomerlucht stroomde naar binnen, de vogeltjes floten, (en de auto´s denderden op 300 meter afstand over de snelweg, maar dat laten we maar even buiten beschouwing,) het beloofde een mooie dag te worden. En dat was het ook.

Het is een gekke week deze week. Ik geniet met volle teugen van alles. Mijn opa vertelde me pas het verhaal van Frederik de muis. Vroeger een klassieker onder de prentenboeken. De muizen in het boek verzamelden in de zomer eten, zodat ze tijdens de winter geen honger hoefden te lijden. Frederik deed dat niet. Hij zoog alle kleuren en geuren en geluiden van de zomer in zich op. Hij genoot met volle teugen. De andere muizen mopperden op hem dat hij eten moest gaan verzamelen, omdat hij anders in de winter niets te eten had. Maar Frederik bleef doen wat hij deed. Eenmaal in de winter, hadden de muizen weliswaar te eten, maar werden ze almaar bedroefder. Ze vroegen Frederik om te vertellen over de kleuren en geuren en geluiden die hij in de zomer had verzameld. En zo leefden de muizen weer op, en kwamen ze samen de winter door. Ik voel mij deze periode een beetje als Frederik de muis. Ik probeer alles in me op te nemen, en hoop dat ik daar weer uit kan putten als ik straks in het ziekenhuis lig.

Naast dat ik echt geniet van deze dagen, ben ik ook ontzettend bang. Zondagavond word ik weer opgenomen in het ziekenhuis voor stamceltransplantatie - poging 3. Diep van binnen voel ik het vertrouwen weer. Twee wonderen hebben we inmiddels al zien gebeuren.
Wonder 1: Toen ik begin maart naar huis ging, had niemand gedacht dat ik nu zou kunnen wat ik allemaal weer kan. (Een van de artsen zei zelfs dat ik binnen korte tijd zou komen te overlijden.)
Wonder 2: In de week nadat ik zei dat ik toch een volgende stamceltransplantatie wilde, stond er een nieuwe donor ingeschreven. Een donor die 100 procent matcht en ook nog eens dezelfde bloedgroep heeft als ik.
De voortekenen zijn goed. Maar deze dagen is het lastig de angst de baas te blijven. De angst voor de komende weken, waarin ik een deel van de tijd niets binnen kan houden, waarin ik waarschijnlijk slecht ga slapen, waarin ik risico loop op een heleboel complicaties.

Ik hoop dus dat ik net als Frederik, genoeg kleuren en geuren en geluiden heb verzameld om de weken in het ziekenhuis door te komen. En gelukkig gaat Martijn aan de slag met een bezoekschema, zodat er ook elke dag iemand anders langskomt, die over de wereld buiten het ziekenhuis kan vertellen.

Bron: Anneke