Ja en hoe zit het dan met de fysieke kant? Zoals ik al aangaf vond en vind ik de invloed van Waldenström op de mentale kant van mijn leven wel mee vallen.
Fysiek is het echter een heel ander verhaal. Al voor de diagnose, begin 2017, wordt de invloed, weliswaar nog beperkt, zichtbaar op mijn leven.
Het gewoon doen van allerlei normale dagelijkse bezigheden wordt langzamerhand minder “gewoon”. Zo nu en dan merkte ik dat ik mijzelf er toe moet zetten om wat te doen en dat zou alleen maar erger worden.
Mijn hele leven ben ik eigenlijk wel actief geweest. Wandelen, van korte tot lange afstanden van 80 km of meerdaagse wandeltochten zoals de Apeldoornse en Nijmeegse 4-daagse en nachtwandelingen door de Veluwe Zoom. Verder hardlooptrainingen voor de midwintermarathon en veel motorrijden. Naast dit sportieve deel van mijn leven ben ik ook altijd bezig geweest mijzelf verder te ontwikkelen. Resultaat is dat ik een Post HBO diploma haalde toen ik 55 was. Al met al durf ik te stellen dat ik een actief persoon ben.
Maar de balans verschuift en de frustratie loert al om de hoek.
De balans verschuift in de loop van de tijd. De energie voor dit alles is voor mij telkens moeilijker aan te boren. Ik wil wandelen, fotograferen, fietsen, schrijven, hardlopen, zwemmen, motorrijden, vrijwilligerswerk doen maar het lijkt er op dat er alleen mentale energie is welke opgesloten zit in mijn hoofd. En nee, je ziet verder niets aan mij wat betreft deze beperking
De wil is er maar deze mentale energie omzetten naar bruikbare energie voor mijn armen en benen om te doen wat ik graag wil is verdomd lastig. Met veel mentale druk vanuit mijzelf sijpelt de energie dan als stroop door een rietje naar mijn armen en benen zodat ik uiteindelijk kan doen wat ik wil of moet doen. Het is een voor mij bekend patroon. Op dit soort dagen, als ik “overvallen” word door vermoeidheid, ben ik soms te moe om om te vallen als ik zou staan. Ik weet, het is wat overdreven maar zo voelt het. Gelukkig zijn er ook uren, dagen of zoals laatst zelfs een wat langere periode dat ik het gevoel heb niets te mankeren. Half juni, ik had al een tijdje weinig last van vermoeidheid, voelde ik mij zo goed zoals ik mij al jaren niet meer gevoeld had. Nu heb ik dat wel vaker maar meestal een paar uur of hooguit 1 of 2 dagen en dan is het weer over. Deze keer duurde het bijna 2 weken een ongekende luxe. Maar ook nu kwam er een eind aan. De algehele vermoeidheid is weer terug en wordt afgewisseld met “aanvallen” van diepere vermoeidheid.
Dit alles is de frustratie!
Het feit dat ik bezig wil zijn maar dat dit door gebrek aan energie (zelfs het bijwerken van dit blog stel ik regelmatig uit) maar mondjesmaat lukt is frustrerend.
En ja, ik weet het: verwachtingen bijstellen, neem je rust, accepteer het, enz. enz.. Probleem is alleen dat als mijn hoofd vol zit met ideeën en mentale energie ik daar wel wat mee moet. Dus ik ga door met fietsen, wandelen (volgend jaar schrijf ik gewoon weer in voor de 4-daagse), zwemmen, fotograferen enz.. Als het moet in een wat langzamer tempo maar niets doen is geen optie voor mij.
Wat dat betreft zijn er ook genoeg voorbeelden van mensen voor wie “niets doen ook geen optie was of is” zoals bijv. Bibian Mentel, Maarten van der Weijden en verder al die andere (on)bekende Nederlanders die ook doorgaan met de dans van het leven tot de muziek stil valt.
Maar om de vraag te beantwoorden: Ja, Waldenström heeft, met name fysiek, invloed op mijn leven maar ik laat het niet overheersen.
Vandaag weer bloed geprikt en volgende week een afspraak met mijn hematoloog en dan horen we wel wat de droge feiten zijn.
Groeten Johan
“….als je de stilte in je zelf gevonden hebt
wordt het lawaai van de wereld vanzelf minder…”
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.
Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.
De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.
Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.
In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.