Toen er laatst een auto van het ziekenhuis voor de deur stond, kwamen de buren geschrokken vragen of er iets acuuts aan de hand was.
Ik kon ze geruststellen. Een keer per jaar krijg ik apparatuur thuis om te meten of de thuisbeademing nog efficiënt genoeg is. Een medewerker van het Centrum voor Thuisbeademing brengt de apparatuur en haalt die een dag later weer op. Dat gebeurde vroeger onopvallend, maar tegenwoordig rijden ze rond in auto’s waarop met grote letters de naam en het logo van het ziekenhuis staan. Misschien ongemakkelijk voor mensen die liever niet aan hun buren vertellen dat ze patiënt zijn, maar ik vind het niet erg. Ze mogen best een beetje reclame maken voor zichzelf.
Ze zijn sowieso goed bezig in het ziekenhuis. Ze maken er actief werk van om zo veel mogelijk CO2-neutraal te worden. In de hal, vlak bij de hoofdingang hingen laatst grote schermen waarop te zien was hoeveel stroom opgewekt was door de zonnepanelen die op het dak geplaatst waren. En hoeveel CT-scans daar bijvoorbeeld van gemaakt konden worden. Een heel lijstje. De schermen hangen er niet meer, maar het waren indrukwekkende getallen.
Een speerpunt, waar ze groot op inzetten. Helemaal van deze tijd. En gezien de huidige milieuproblematiek ook hoognodig. Bij het Longfonds hebben tientallen longpatiënten aangegeven dat ze zijn verhuisd naar landelijkere gebieden vanwege de luchtvervuiling door de uitstoot van vrachtwagens, dieselauto’s en industrierook.
Een dag later kwam ik een bekende tegen, een autoliefhebber. De apparatuur was zojuist weer opgehaald. Hij wees naar de auto van het ziekenhuis die net om de hoek verdween en foeterde: ‘Het is toch niet meer van deze tijd om in een diesel te rijden, dat doe je toch niet?’
Ik heb niet gezegd dat het een auto van het Centrum voor Thuisbeademing was, want dan zou het gesprek zich vanzelf naar de longartsen verschuiven. Longartsen, schone longen, schone lucht, diesel; ik had er even geen zin in. Want verder zijn ze toch goed bezig.
Bron: Ernst-Jan
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
