Toen er laatst een auto van het ziekenhuis voor de deur stond, kwamen de buren geschrokken vragen of er iets acuuts aan de hand was.
Ik kon ze geruststellen. Een keer per jaar krijg ik apparatuur thuis om te meten of de thuisbeademing nog efficiënt genoeg is. Een medewerker van het Centrum voor Thuisbeademing brengt de apparatuur en haalt die een dag later weer op. Dat gebeurde vroeger onopvallend, maar tegenwoordig rijden ze rond in auto’s waarop met grote letters de naam en het logo van het ziekenhuis staan. Misschien ongemakkelijk voor mensen die liever niet aan hun buren vertellen dat ze patiënt zijn, maar ik vind het niet erg. Ze mogen best een beetje reclame maken voor zichzelf.
Ze zijn sowieso goed bezig in het ziekenhuis. Ze maken er actief werk van om zo veel mogelijk CO2-neutraal te worden. In de hal, vlak bij de hoofdingang hingen laatst grote schermen waarop te zien was hoeveel stroom opgewekt was door de zonnepanelen die op het dak geplaatst waren. En hoeveel CT-scans daar bijvoorbeeld van gemaakt konden worden. Een heel lijstje. De schermen hangen er niet meer, maar het waren indrukwekkende getallen.
Een speerpunt, waar ze groot op inzetten. Helemaal van deze tijd. En gezien de huidige milieuproblematiek ook hoognodig. Bij het Longfonds hebben tientallen longpatiënten aangegeven dat ze zijn verhuisd naar landelijkere gebieden vanwege de luchtvervuiling door de uitstoot van vrachtwagens, dieselauto’s en industrierook.
Een dag later kwam ik een bekende tegen, een autoliefhebber. De apparatuur was zojuist weer opgehaald. Hij wees naar de auto van het ziekenhuis die net om de hoek verdween en foeterde: ‘Het is toch niet meer van deze tijd om in een diesel te rijden, dat doe je toch niet?’
Ik heb niet gezegd dat het een auto van het Centrum voor Thuisbeademing was, want dan zou het gesprek zich vanzelf naar de longartsen verschuiven. Longartsen, schone longen, schone lucht, diesel; ik had er even geen zin in. Want verder zijn ze toch goed bezig.
Bron: Ernst-Jan
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
