Het is even tijd om weer iets op papier te zetten. Sinds ik de Mimpara slik voor mijn bijschildklier, voel ik mij helemaal niet lekker.
Mijn calcium in het bloed mag dan wel minder zijn, maar sindsdien heb ik veel last van krampen. Ik had dit nadat ik een maand bezig was met deze medicatie kenbaar gemaakt bij de endricronoloog. Maar hier reageerde hij niet echt op, ik mocht een magnesiumpreparaat slikken. Maar met mate. Nou dat heb ik gedaan, maar geen resultaat. De nachten vind ik momenteel helemaal niet fijn, ik wordt gepest door oervervelende krampen. En dan moet ik het bed uit. En dat gaat moeizaam, vanwege heftige pijnen. Ik denk dat het spierpijnen zijn van de krampen. De krampen zitten eigenlijk in mijn hele body. Zelfs in mijn rug.
Ik ben blij als ik in maart op controle mag. En ik hoop dat er duidelijkheid komt voor mij, want dat de bijschildklier er operatief uit moet staat vast. Het is ook nog een vreemde gewaarwording dat ik geen APD-infuus meer hoef. Want deze heb ik toch maar liefst 5 jaar gekregen.Dan zit ik ook nog met die extreme vermoeidheid, ik wil niet zeuren. Maar ik moet mijn verhaal even kwijt. En papier is geduldig. Enfin ik heb gezegd wat ik zeggen wilde, en nou ja. In maart meld ik mij weer, dan kan ik misschien iets nieuws vertellen.
Bron: Yvonne
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
