Geheel tegen mijn principes gingen we afgelopen weekend met de auto boodschappen doen. Iedere beweging die ik kan maken moet ik doen. Alleen niet wanneer het regent.
Mijn dochter en ik stapten uit bij de parkeergarage en ze werd meteen aangevallen. ‘Wil je niet aan mijn auto komen!’ zei de eigenaar van de auto naast ons. Zijn bezit was belangrijker dan gevoel voor redelijkheid en fatsoen. Ze kwam geschrokken naast mij staan en het enige wat ik deed was hem rustig aankijken, waarna hij bedeesd in zijn onbetaalbare wagen stapte en wegreed.
Plaatsvervangende pijn
Ik geloof dat ik voor haar een soort van plaatsvervangende pijn voelde. Een meisje van zes jaar zo vijandig benaderen. Ze vond het inderdaad niet zo leuk en ging vervolgens vrolijk huppelend de markt op. Ondertussen liep mijn hoofd over. Voor zijn smoel slaan was met mijn fysiek geen optie. Laat staan dat ik zo een goed voorbeeld zou zijn. Gewoon wijzen op zijn toon had toch wel gekund? Ik wilde helemaal geen problemen. Met mijn stare down had ik uiterst stoïcijns gehandeld: Niet zo zijn als de ander en je niet laten raken door onrecht.
Perceptie
Zo kan ik het weer mooi verpakken. Mijn hart ging tekeer en ik kon me niet neerleggen bij mijn oplossing. Beter was het om niet zo te twijfelen. Het was toch goed zo? En zo gaat het mijn hele leven al. Een levensbedreigende ziekte heeft niets veranderd aan mijn onrust en veeleisendheid. Ook wanneer ik hoor dat ik er zo goed uit zie, dat ik zo goed kan praten over mijn patiëntenleven, dan is dat allemaal perceptie. In mij blijft de volkomen onnodige spanning zitten.
IJskoud
Vanmorgen op het perron zag ik iemand waarvan ik hoopte hem nooit meer te zien. Hij zag mij ook en bekeek me van een afstand. Nu kan ik het behoorlijk teleurstellend vinden dat mijn binnenwereld niet overeenkomt met de ervaring van anderen. Het lukt me op dit soort momenten om de twijfel en onrust weg te werken en de gêne op het gezicht van die lapzwans te toveren met mijn ijskoude stare down. Gevoed door de complimenten over mijn persoon lukt het me even om macht uit te stralen. In de trein sloeg mijn hart weer over. De wereld is een theater waar alleen de beste acteurs presteren.
Lees verder op de weblog van Martijn
De laatste update is al bijna een jaar geleden. Toch is er best het één en ander gebeurd. Schreef ik de laatst keer dat ik de oliebollenloop eind van het jaar mee wilde doen, als ik maar niet geblesseerd raakte. Nou, dat is niet gelukt.
Een weekje Oostenrijk met prachtig weer. Een paar dagen motorrijden, wandelen en een dagje Innsbruck. Van vermoeidheid weinig last alhoewel het wandelen in de bergen wat minder florissant gaat dan in het verleden. Maar goed, prachtig weer met een klein buitje erbij en lekker rustig. Kortom ideaal. Eenmaal weer thuis slaat de vermoeidheid toch wel weer toe. Maar na een paar dagen is dat ook weer over.
Iedereen moet wel eens een gevoel gehad hebben van wat doe ik hier? Wat stelt dit leven voor? Of, wat zijn de dingen om mij heen toch raar! Deze vragen kunnen een heel vervreemdend gevoel opwekken. Voor je wegzakt in een existentiële crisis zou je Dostojewski of Jean-Paul Sartre kunnen lezen, maar heb je al eens gedacht aan David Bowie?