Een paar weken geleden bij de vaatchirurg geweest, gisteren naar de cardioloog en vandaag de oogarts bezocht en alle drie waren zo tevreden dat ik voorgoed of voor langere tijd met ontslag mag.
Wauw, dat scheelt weer een aantal ziekenhuisbezoeken. De vaatchirurg had wilde plannen in de vorm van een vaat-transplantatie, maar dat hebben we uit zijn hoofd kunnen praten want dat levert nauwelijks iets op omdat ik er geen meter meer door ga lopen. De cardioloog was gewoon heel tevreden en zo was ook de mening van de oogarts. Natuurlijk blijf ik wel onder controle voor de Kahler (volgende maand weer naar het Erasmus MC), maar voor de rest een beetje extra rust. Wat ook wel leuk is te vermelden dat ik over mijn ervaring bij mijn vorige bezoek aan het Erasmus waarbij ik werd geconfronteerd met een vreemde arts melding heb gemaakt bij een speciale commissie. Korte tijd later kreeg ik bericht dat mijn suggestie is besproken en is gehonoreerd. Er wordt nu aan een procedure gewerkt om in het vervolg dit beter te communiceren. Dat hebben we mooi bereikt. Morgen word ik 64 jaar en dan te bedenken dat ik 15 jaar geleden te horen kreeg dat ik maximaal 53 zou worden. Tijd voor een feestje dus.
Groeten, Cees
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
