Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

To move or not to move

Hier zijn we dan! Nog eens wakker voor de verandering. Ik kan het amper geloven dat ik hier al drie weken lig. Maar dat veel slapen helpt natuurlijk wel om de tijd te doen voorbijvliegen.. En die drie weken liggen, mag je letterlijk opnemen. 

Veel bewegen doe ik niet en dat heb ik de voorbije twee dagen mogen voelen. Zo'n afgezwakte spieren dat mijn benen het begeven en constant pijn doen. Gelukkig heeft de dokter deze morgen mijn schuldgevoel hierover wat getemperd, ik zit met een bacterie en die zal ook wel wat invloed hebben gehad op de pijn. Ik voel me effectief ook wel wat beter sinds de antibiotica gestart werd. Maar toch, bewegen is nodig. En dus komt straks de fysiotherapeut. Kijk ik niet naar uit. Vorige keer dat ik ze zag, kreeg ik een stapel papier met wat oefeningen uitgebeeld en het gevoel van 'trek nu maar je plan. En zoveel karakter heb ik niet. Zeker nu niet wanneer ik pijn heb en moe ben en ik heb al helemaal geen zin om repetitieve oefeningen te doen. Geef me maar een fietstochtje of een wandeling door de tuin.

Maar dat is voorlopig nog niet aan de orde: de witte bloedcellen blijven onmeetbaar, we mogen pas buiten als de neutrofielen (soort witte bloedcellen) bepaalde waardes bereiken. Dag 17 nu, de dokters zeggen dat ze sowieso pas morgen iets verwachten te zien of eventueel tegen dag 20. Vorige keer heeft het nog langer geduurd dus ik ben nog voorzichtig met hopen op veranderingen.

Gelukkig ben ik al wat hoopvoller op vlak van mijn slaagkansen. Tot vorige week bleven enkel doemscenario's door mijn hoofd spelen, maar sinds het bezoek van mijn zus en haar kleine teen (die voelde vorige keer dat het niet goed zou gaan en heeft er nu een goed gevoel bij) ben ik terug een beetje positivo. Wat een kleine teen al niet kan teweegbrengen!!

Maar ook andere zaken helpen me om weer wat moed, hoop, strijdlust te vinden... het praten met Sil over de verbouwingen (kan ik lekker fantaseren over de inrichting). Of het mooie kaartje met kettinkje dat ik kreeg van een relatief onbekende (iemand die in dezelfde FB-groep zit als ik, haar vader heeft dezelfde ziekte, kreeg in januari zijn stamcellen en doet het goed, ik hoop even moedig te kunnen zijn als hij eens ik thuis ben). Of de leuke kaartjes die ik via het ziekenhuis toegestuurd krijg (alsof ik op scoutskamp ben en dan hoopvol wachten op de 'telegram' van moeke en vake).

De zin om te bewegen is er alvast wel, maar veel kan je niet doen op zo'n kamertje hè? Thuis zou ik al wel eens een trap opgaan of de katten eten geven. Dus witte cellen, kom ook eens in beweging! Zo kan ik snel naar huis. Is er geen fysiotherapeut in de zaal, specialisatie voor witte bloedcellen? Ik stel met plezier een vacature open.

Bron: Veerle

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.