De longarts vroeg me laatst of ik nog had nagedacht over de nachtelijke beademing. Om niet meteen te zeggen ‘iedere dag’ zei ik: ‘Best wel vaak. Het risico is echter zo groot, dat ik het liever even uitstel. Zolang mijn lichaam het aankan natuurlijk. Al zijn er momenten dat ik liever meteen aan de zuurstof ga.’ De ene longarts ziet het risico wat kleiner dan de andere, maar de meest ervaren van de twee zei dat het wel degelijk een levensbedreigende afloop kan hebben en dat het maar de vraag is of het helpt. De hematologen zeggen: ‘Wij hebben geen verstand van longen.’

Een van de redenen dat ik het liefst zuurstof uit wil stellen is dat ik eerst de huidige behandeling wil afronden. Dat duurt dus niet zo gek lang meer. Een andere reden is dat mijn vrouw en ik eind mei een weekje naar een landgoed in Frankrijk gaan, met een kleine groep lotgenoten en begeleid door een team van professionals. Waar we met elkaar kunnen praten, kunnen huilen en kunnen lachen. En vooral kunnen ontspannen. Het liefst zonder zuurstof, onder het genot van een prima maaltijd en een goed glas wijn.