Een paar dagen na de goede uitslag waaruit bleek dat mijn non-Hodgkin in volledige remissie is, zijn we (Winfried en ik) op vakantie gegaan voor 12 dagen. De reis ging naar Islantilla in Andalusie.
We wisten van tevoren en we hadden ons daar ook op ingesteld, dat de vakantie niet alleen maar rozengeur en maneschijn zou zijn. Na zo'n heftige periode heb je tijd, ik denk veel tijd nodig, om (ik) lichamelijk en (beide) geestelijk te herstellen. De eerste avond was het meteen 'bal'. Het leek wel of ik mij opeens realiseerde wat ik had doorgemaakt met als gevolg fikse huilbuien. Deze leken uit mijn tenen te komen. Om de feestvreugde compleet te maken kreeg ik die nacht ook nog een nachtmerrie. De tweede nacht beperkte het zich tot alleen een nachtmerrie en de derde nacht kreeg ik een migraine-aanval. Hierna ging het gelukkig een stuk beter.
Al met al hebben we toch een leuke vakantie gehad. Een paar dagen met een gehuurde auto uitstapjes gemaakt, naar Sevilla, Portugal en Huelva. En natuurlijk ook naar het strand. Tijdens en 6-8 weken na de chemo wordt afgeraden langdurig in de zon te gaan. Ik heb veel onder de parasol gelegen en goed ingesmeerd met factor 30. Ik ben dus helemaal niet verbrand.
Opvallend was dat het kankerspook tijdens onze vakantie minder aanwezig was. Het kankerspook was niet thuis gebleven maar had, leek het, ook een beetje vakantie. Dat voelde goed. Volgens Eva, onze oudste dochter, waren we allebei, bij terugkomst, opvallend meer 'onszelf'. Ik hoop dat dat zo blijft en wij alleen maar nog meer 'onszelf' gaan worden.
Komende woensdag (27 juli) krijg ik voor de eerste keer mijn onderhoudskuur (rituximab) Dit moet er voor zorgen dat mijn non-Hodgkin in remissie blijft. Een nadeel van deze onderhoudskuur is dat ik weer terug moet naar de afdeling waar ik om de 3 weken mijn chemokuren kreeg toegediend. Die afdeling voelt voor mij als beladen. Ik wil niet maar ik móet.
Terugkijkend op de tijd van de chemokuren heb ik het gevoel dat ik in een soort winterslaap was. Ik was er wel maar leefde in een soort mist. De mist is nog steeds niet helemaal opgetrokken maar het gaat de goede kant op.
Bron: Ellen
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
