Een kort berichtje. Ik zit alweer bijna aan het einde van kuur 3. Het gaat snel. De resultaten van kuur 2 worden langzaam aan bekend en wat blijkt, mijn M-proteïne is verder gedaald van 3,1 naar 1,5.
Top dus. Tussen de overige uitslagen zitten geen gekke zaken. Lever- en nierfunctie blijven goed, er is wel een daling van het Hb gaande, deze zit nu op 6,7. Deze moet niet verder gaan dalen, want dan ga ik er wel last van ondervinden.
Voor de rest gaat het goed met me. Uiteraard heb ik elke week een aantal dagen die niet fijn zijn, maar het is allemaal te hebben. De laatste 2 weken heb ik wel last van mijn linkerbeen. Het is of deze constant in de kramp schiet. Heel vervelend en af en toe behoorlijk pijnlijk. Het schijnt een bijwerking van de dexamethason te zijn. Met wat paracetamol is het gelukkig redelijk te onderdrukken.
Met het verstrijken van kuur 3 komt ook het project van de sct (stamceltransplantatie) dichterbij. Vandaag heb ik hierover een eerste gesprek met de verpleegkundige die dit hele project moet gaan begeleiden. Ben erg benieuwd wat ik hierover vandaag te weten kom. Het is iets waarover ik me wel druk maak. Ik hoop dat ze me vanmiddag een beetje gerust kunnen stellen.
Bron: Bas
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
