De laatste maanden komt de Waldenström weer meer op de voorgrond. Niet in de laatste plaats door het oplopen van mijn IgM. Van een stabiele 12 de laatste jaren loopt hij in een half jaar tijd omhoog naar de 20.
Vorige week kreeg ik een telefonische uitslag van mijn hematoloog. Die verzekerd mij dat er nog niet s aan de hand is. Al mijn andere bloedwaardes zijn goed en bij 30 gaan we pas kijken of er iets moet gebeuren. Dat stelt je wel gerust, maar toch ga je er weer even over nadenken. Krijgen we weer die cyclus met die kuur of wordt het eerst met pillen onderdrukt? En hoe zal ik me dan voelen? Slecht slapen, hyper worden van de prednison, daarna weer inkakken omdat de medicatie stopt. Pff, wat een vooruitzicht weer, Maar goed, gelukkig is het nog niet zover. In april laat ik me weer opnieuw prikken en een week daarna zit ik samen met mijn vrouw bij mijn hematoloog voor de uitslag. En dan zien we wel hoe het er voor staat. Nu leef ik gewoon verder zoals ik al een aantal jaren doe. Gewoon proberen een zo goed mogelijke kwaliteit van leven te hebben. En met mijn gezin en werk lukt dat heel aardig. Dat er zo nu en dan een mindere dag tussen zit, neem ik wel voor lief.
Lees meer van Patrick
De laatste maanden komt de Waldenström weer meer op de voorgrond. Niet in de laatste plaats door het oplopen van mijn IgM. Van een stabiele 12 de laatste jaren loopt hij in een half jaar tijd omhoog naar de 20.
Tja, dat kwam in mij op toen ik zat te denken wat ik in mijn blog zou schrijven na de laatste controle van 3 weken geleden.
Onlangs heb ik een bijeenkomst bezocht over vermoeidheid bij/na kanker. Deze bijeenkomst was georganiseerd door de stichting ‘kLeef uit Apeldoorn.
‘Hoe is het op je wellnessresort?’
Een gedurfd appje op de ochtend waarin ik wakker werd in een eenpersoons ziekenhuisbed, doorverwezen vanaf de spoedeisende hulp.
Vorige week weer mijn periodieke onderzoek gehad i.v.m. de kahler. Dinsdag had ik een CT-scan en vrijdagmorgen vroeg het gesprek met mijn hematoloog. Ik schrok alleen donderdag wakker omdat ik me opeens realiseerde dat ik straal vergeten was bloed te laten prikken.
6 Januari 2020 voelde ik een knobbel in mijn nek. Ik zat in mijn eentje op de bank en ik kan me nog goed herinneren dat ik schrok. Het was hard en ik kreeg een steen in mijn maag. Ik wilde het liefst doen alsof het er niet zat maar voelde toch nog een paar keer om te kijken of ik me vergist had en het misschien toch niks was.