4 November 2015, Een hele bijzondere dag, hoewel ik me meerdere keren heb afgevraagd waarom vandaag nou zo bijzonder is. De afgelopen dagen heb ik een hele zware dosering chemotherapie gehad, het doorstaan daarvan vond ik eigenlijk nog meer bijzonder. Hoewel dit best goed ging en de chemo dip nog moet volgen. De zware chemo kon alleen maar gegeven worden als ik ook mijn eigen stamcellen zou terug krijgen, om de dipperiode (periode dat mijn weerstand heel laag is) zo kort mogelijk te maken. Oke, toch wel bijzonder dat deze stamcellen mijn beenmerg een nieuw leven geven, het wordt immers afgebroken totdat er geen enkele witte bloedcel meer aanwezig is. Pas dan, is mijn beenmerg schoon en mag het leger van nieuwe stamcellen aan de slag.
Ik vind het spannend, vreselijk.. zenuwen all over the place. Om 14.00 uur vanmiddag zal de kamer volzitten met twee artsen, een verpleegkundige, mijn ouders, Mark en ik om mijn 'wedergeboorte' te vieren. Mijn hartslag is altijd hoog, maar vanmorgen was hij toch wel erg hoog. Of ik een oxazepam wilde, graaaaaaaag!! Alleen al het idee dat er twee artsen bij aanwezig zijn, maakt dat ik het eng vind.. Want dan is het toch wel even een dingetje. Het liefst zou ik aan het hele gebeuren willen ontsnappen, maar eigenlijk ook weer niet want het IS gewoon van levensbelang. Zonder het terugplaatsen van de stamcellen, kan het gewoon niet. Het moet.. En opnieuw is overgeven een kunst. Zou ik het ooit leren?
Al mijn zenuwen maakt het eten vandaag overbodig. Ik ben vooral heel erg bang dat ik allergisch ga reageren op het antivriesmiddel dat aan de stamcellen is toegevoegd. De stamcellen zaten namelijk sinds de verzameling ingevroren in een vat van -273 graden.. Zodra de reinfusie plaatsvindt worden ze langzaam ontdooid totdat het mijn lichaam in gaat. Om een allergische reactie te voorkomen krijg ik vlak voor het moment suprême anti-histamine toegediend. Er wordt een kit neergezet in geval van noodgevallen.. Ik moest er maar niet naar kijken ;) zeiden ze. (Dan kijk ik juist!!).
Terwijl papa en mama samen met Mark langs mijn bed zitten, breek ik nog even in enkele stukjes.. ZO spannend vind ik het. De dokter komt net iets later dan 14.00 uur de kamer binnen met een koelbox. DE koelbox met maar liefst 9 miljoen ijskoude Inieh-stamcellen verdeeld over 4 zakjes. We zitten allemaal gespannen te wachten.. En natuurlijk hoef ik me niet zo druk te maken als dat ik eigenlijk doe. Om precies 14.23 uur lopen de eerste stamcellen via het infuus mijn bloedbaan in. Gewapend met Skittles wacht ik gespannen af of er iets met me gebeurt.
Ik voel niks!! YES!! Druk Skittles etende om de tomatensmaak die ik hiervan zou krijgen te vermijden, voel ik me langzaam en zeker steeds meer op mijn gemak. Alleen mijn keel prikkelt eventjes, maar eigenlijk is dat alles.. Het laatste zakje stamcellen valt me eigenlijk al niet eens meer op. Misschien is het de combinatie oxazepam en dexamethason die me geruststelt.. Of de opluchting dat ik niet toevallig net die ene patient ben die WEL allergisch op het antivriesmiddel reageert. Ik ben blij, opgelucht en voldaan! Nog 24 uur naspoelen met een zoutoplossing en dan ben ik eindelijk verlost van de piepende infuuspaal!! Dan zit de behandeling er zo goed als op.. En kan ik niets anders doen dan wachten op de leukocyten dip.. En daar weer uit klimmen.
Ook papa, mama en Mark zijn opgelucht! De slingers worden opgehangen en pap zorgt ervoor dat het liedje I will survive door de kamer dreunt. Yeaaaaaah I can-cer vive and I WILL survive!!
Inieh 2.0 is a fact :) ik voel me gelukkig dat ik deze tweede kans krijg en hoop dat dit een mooi gezond begin is! Ik ga mijn best doen.. BAM!
PS. Achteraf moet ik enorm om mezelf lachen dat ik me daar nou zo druk om heb zitten maken, want eigenlijk stelde het echt niets voor.
