We zijn aan de goede kant! We zijn met de vijfde kuur aan de goede kant van de helft gekomen! Nog drie te gaan.
Zoals gebruikelijk, ben ik eerst maar weer bloed wezen prikken en daaraan gekoppeld een bezoekje gedaan aan onze grote vriend de internist. De bloedwaardes bleken weer goed te zijn en er was dus geen enkele reden om niet aan kuur 5 te beginnen. Het is iedere keer toch maar afwachten. Want, het klopt natuurlijk niet altijd wat je voelt. Ik voel me namelijk best goed!
Kijk, praat me niet over de eerste week van de kuur. Die valt me keer op keer toch zwaar. Ik voel me, veel mensen zien me altijd al zo, volledig van het padje af. Ik kan het niet beschrijven, maar geloof me, laat me met rust. Die prednison doet dingen met me! Voor degene die meer op mijn blog hebben gekeken, ik ben getrouwd en wij hebben een dochter. Hierdoor heb ik het geluk onder een dak te mogen wonen met 2 dames! Ik ga het niet verder uitleggen, maar ik kan me voorstellen dat we, het zal een voorstel moeten worden van de dames, de rollen nu maar omdraaien! Ik mag in een hutje op de hei aan wonen. Ik voel me een moeilijk en onplezierig mens tijdens de eerste week. En dat lijkt op... Gevolg van het positieve verloop van de kuur is dat ik mijn volgende bezoek in het ziekenhuis mag doen bij de verpleegkundige i.p.v. bij de internist. Ook mijn grote vriend heeft er dus alle vertrouwen in en dat is tof! Ik blijf roepen, alles voor het eindresultaat.
De tweede week van mijn kuur, krijg ik wat rust. De prednison heeft geen effect meer op mijn humeur, het grootste deel van de chemo zijn middels het vele bezoek aan de kleinste kamer mijn lichaam uit. Ik ben wel moe, dat is het niet. Maar ik voel me vaak alsof ik de hele wereld weer aan kan. Mijn enthousiasme mag ik dan vaak bekopen met het gedwongen een dagje bivakkeren op de bank. Rust is toch wel belangrijk. De neuropathie word niet minder, dat is niet grappig, maar op dit moment eigenlijk ook niet meer dan dat. Ik hoop dat mijn bloed over een weekje weer goed genoeg zijn, zodat ik vol goede moed kan beginnen aan nummer 6. Mocht er iets bijzonders zijn, dan meld ik mij weer. Tot snel!
Bron: William
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
