Hoe heeeeeeeerlijk is dat om gewoon even normaal te zijn. Gewoon werken, gewoon sporten, gewoon de boodschappen doen, gewoon 'gewoon' zijn.
Vele mensen ervaren het als een sleur. Voor mij voelt het als een vakantie. Ik loop tegenwoordig de hele dag te zingen, ik geniet van alles.
Ik heb besloten om me tot 28 juli absoluut niet druk te maken over ook maar iets dat met Hodgkin te maken kan hebben. Zo weiger ik in mijn hals te voelen om te controleren of er iets gegroeid is en weiger ik net zo hard de weegschaal om te checken of ik niet afgevallen van (ook een symptoom van Hodgkin). Het is me gelukt om voor nu de knop om te zetten, ik hoef nu niet te overleven.. ik Leef!
Elke mooie dag die ik heb, kan niemand mij afpakken. Alle liefde die ik geef en ontvang doet me zoveel goeds. In elk klein dingetje zie en voel ik het geluk. Ik weet nog dat ik voor de diagnose dacht.. 'ja, ja 'geniet van elke dag'. Maar Hallo.. ik moet werken, ik moet dit en ik moet dat.. en voordat ik nagedacht heb dat ik überhaupt moet genieten ben ik te moe en is het alweer bedtijd.' Nu, nu is het anders, ik moet nog steeds dezelfde dingen als voor de diagnose.. maar ik leef. Hoe mooi is dat ;) en ik kan het iedereen aanbevelen.. Het is echt de moeite waard!
Bron: Ineke
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
