Lieve lezers, Het is alweer even geleden dat ik jullie een teken van leven heb gegeven, maar vergeef me. Ik heb een goed excuus. Ik ben zo ontzettend druk geweest met de verhuizing dat het bloggen er helaas even bij in schoot.
Ik wil vandaag even beginnen met jullie te bedanken voor alle lieve reacties die ik heb mogen ontvangen op mijn laatste blog. Het waren er zo ontzettend veel! Ik vond het erg spannend om mijn kale koppie aan jullie te laten zien, maar met al jullie berichtjes wisten jullie me zoveel zelfvertrouwen te geven dat ik tegenwoordig al wat vaker en vooral makkelijker zonder mijn pruik door het leven ga. Echt dankjewel daarvoor..
Vorige week vrijdag kreeg ik de sleutel van mijn nieuwe huis en vanaf dat moment hebben we nauwelijks nog stilgezeten. Vrijdagmiddag zijn Peter en ik direct begonnen met behangen en verven en we deden pas om 00.00 uur het licht uit. Oh mijn hemel.. dat heb ik wel even gevoeld de volgende dag. Ik dacht, eigenwijs als ik ben, 'dat doe ik wel even..' maar ik leek wel een slappe theedoek de volgende ochtend en net die dag kwam dat heeeeel slecht uit. Er moest namelijk gesjouwd worden! Met pijn en moeite heb ik banken, tafels en kasten van A naar B gebracht. Halverwege de middag kon ik nog geen spijkertje meer van de grond oprapen. Al mijn kracht was weg. Mijn spieren verzuurde en tranen sprongen in mijn ogen. Ik wilde wel, maar ik kon echt geen kilo meer verplaatsen. Toen werd ik wel even met mijn neus op de feiten gedrukt. De chemo heeft dus wel degelijk zijn sporen nagelaten. Vooral op (spier)krachtniveau werd me dat even heel duidelijk.
Met een klein beetje tegenzin heb ik toen maar de kwast ter hand genomen en ben ik samen met Kim de muur in de slaapkamer gaan verven. Vele pauzes en zes verfrollers later was het dan eindelijk klaar. Wat een werk zo’n verhuizing. Daar had ik me van tevoren wel even goed op verkeken. Gelukkig kreeg ik van alle kanten hulp! Zondag was het zelfs zo druk dat we elkaar bijna in de weg liepen. Mama, Thomas, Kim, Elke, Peter en Wim hebben vrijwel non stop staan schilderen, stofzuigen, uitpakken en boren terwijl ik als een soort bouwopzichter door het huis liep en iedereen van aanwijzingen voorzag. Haha, ik voelde me wel een beetje schuldig hoor..Al was het echt fijn dat ik even een dagje wat rustiger aan kon doen. Zondagavond waren alle kamers geschilderd en was er zowaar een heus huiskamertje ontstaan. Wat is er hard gewerkt. Er zijn echt bergen verzet dit weekend en wauw wat is het mooi geworden. Mooier dan ik van tevoren had durven dromen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog wel even aan het idee moet wennen hoor.. Mijn eigen huis. Het voelt alsof ik nog steeds 'op bezoek' ben als ik op de bank zit.
Inmiddels heb ik alweer twee nachten in mijn huis geslapen. Helemaal alleen. Ofja, niet helemaal alleen. Samen met Dotje, mijn nieuwe huisgenootje. Het is een knappe, eigenwijze poezendame van 9 jaar uit het asiel in Breda. Haar vorige eigenaren deden haar weg toen er een baby geboren werd. Dotje werd zo verrast door de komst van de kleine hummel dat ze volledig in de stress schoot en de weg naar de kattenbak spontaan vergat. Blijkbaar is dat tegenwoordig een legitieme reden om je huisdier zomaar weg te doen. Afijn. Mijn poezenmoederhart brak bij het horen van dit verhaal, dus ik besloot Dotje een mooi tweede leventje te geven hier in Geertruidenberg. Ze vindt het nu allemaal nog en beetje spannend, maar zo nu en dan komt ze onder het bed vandaan om even gedag te zeggen of te kroelen. Ze poept en ze plast gewoon vrolijk op haar nieuwe kattenbak en ook de brokjes smaken haar prima. Niks aan de hand met de kleine meid. Met haar aanwezigheid voelt het huis wat minder leeg. Ik vind echt niks zo fijn als ‘s ochtends gewekt worden door een kopje van Dotje (Jaha, dat doet ze ook! Lief he!).
Morgen is de grote dag. De dag van de PET-scan. Ik zie er een klein beetje tegenop. Enerzijds natuurlijk vanwege de spanning, maar anderzijds omdat ik het gewoon een klote-onderzoek vind. Het is saai en het duurt vooral erg lang. Niks voor mij! Blij als het er weer op zit. Daarna begint het lange wachten op de uitslag van dinsdag. Ik probeer er echt zo min mogelijk aan te denken. Het grootste deel van de tijd lukt dat aardig, maar soms overvalt het me toch. Dan voel ik wel een beetje lichte paniek. Ik praat mezelf steeds weer streng toe. Piekeren en wakker liggen heeft geen zin. Het komt mijn gezondheid niet ten goede en het verandert al helemaal niks aan de uitslag van dinsdag. Ik heb mijn hele weekend lekker vol gepland, zodat ik er zo min mogelijk aan hoef te denken. Dinsdag komt vanzelf en al dat komt, dat komt. Hoe dan ook. Ik hoop gewoon op het allerallerbeste, maar houd ook rekening met het allerallerslechtste. Meer kan ik niet doen.
Ik eet nog even snel een paar koekjes, want ik moet vanaf 6 uur voor het onderzoek nuchter zijn en dan duik ik mijn bed in. Weltrusten en tot snel!
Bron: Daphne
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
