De tweede kuur verliep eigenlijk best soepel! Doordat ik na de eerste kuur zo'n last had gekregen van oorsuizen en een constante piep, liet ik een gehoortest doen. Er bleek inderdaad wat gehoorschade te zijn opgetreden door de cisplatin, dus voor de komende kuren werd dit vervangen door carboplatin.
Het oorsuizen is gelukkig gestopt! Wel hoor ik nog licht een hoge piep, maar dat went wel. Na vier dagen chemo mocht ik weer naar huis. Vanaf dat moment moest ik beginnen met slikken van preventieve antibiotica. Na de vorige kuur had ik over mijn hele bovenlichaam rode jeukende bultjes gekregen, maar de dermatoloog wist niet zo goed waar het van kon zijn. Een dag nadat ik was begonnen met de antibiotica zat ik weer helemaal onder! Blijkbaar ben ik dus allergisch voor dit middel en het werd vervangen door iets anders. Helaas verdwenen die bultjes niet zo snel. Ik was net een krentenbol!
Verder voelde ik me wel goed! Ik was natuurlijk wel slap en snel moe, maar het was totaal niet te vergelijken met die intense zwakte van de vorige keer! De carboplatin gaf minder bijwerkingen! Maar ik had toch iets te vroeg gejuicht. Tussen dag 10 en 15 na het begin van de kuur krijg je altijd de 'dip'. Dan kelderen mijn bloedwaarden en ben ik heel erg vatbaar voor infecties. Oppassen dus! Niet bij zieke mensen in de buurt komen, vaak handen wassen en drukke plekken vermijden. Deze voorzorgsmaatregelen waren toch niet genoeg. Afgelopen vrijdag werd ik met een sepsis (bloedvergiftiging) opgenomen in het AMC. Gelukkig waren we snel naar het ziekenhuis gegaan, dus kon er meteen worden begonnen met antibiotica! Ondanks de 40 graden koorts had ik het ijskoud! Gelukkig hebben ze op de eerste hulp verwarmde dekens, dus ik was helemaal blij. De vraag was natuurlijk waar die koorts vandaan kwam. Daarom moest er uitgebreid lichamelijk onderzoek worden gedaan en werden er allerlei kweekjes genomen. Er werd nog even gedacht aan een hersenvliesontsteking, maar ze kwamen al snel tot de conclusie dat een ontsteking in mijn oksel de boosdoener was. Vervolgens werd ik naar de afdeling gereden. Ik zei nog dat ik wel kon lopen, maar dat vond de arts toch niet zo’n strak plan. Eenmaal boven kwam ik op een tweepersoonskamer te liggen. Mijn kamergenoot was een vrouw van middelbare leeftijd en al snel bleek dat we wel goed klikten. Ondanks dat we natuurlijk allebei doodziek waren, hadden we de grootste lol en ook met de verpleging was het gezellig.
Vanaf het moment dat je aankomt in het ziekenhuis totdat je naar huis mag, zit er een infuus in je arm. Tegenwoordig hebben ze mooie infuuspalen met twee handvaten en de wielen zo bevestigd dat je hem recht voor je kunt duwen zonder je tenen te stoten. Net een soort rollator eigenlijk. De ontwerper van de badkamers in het AMC heeft er alleen niet bij stilgestaan dat iedereen met zo’n ding loopt, dus dat het plaatsen van een drempel erg onpraktisch is. Vooral 's nachts is dit een lastige kwestie. Het enige beetje licht komt van de infuuspomp. Je probeert eerst zo stil mogelijk met je rollator langs het bed en kastjes te manoeuvreren zonder je kamergenoot wakker te maken. Dan kom je bij de drempel.. de rollator is te zwaar om in een keer er overheen te tillen, dus in twee delen til je hem op, veel meer geluid makend dan je eigenlijk wilt. Als je klaar bent, wil je dat ding zo snel mogelijk over de drempel krijgen om de deur dicht te doen, want de wc maakt een vreselijke herrie! Hierdoor stoot je overal tegenaan en maak je toch weer veel te veel lawaai. Stilletjes naar de wc gaan, kan dus gewoon eigenlijk niet.
Op zaterdag kreeg ik 's middags toch weer hoge koorts en de ontsteking onder mijn oksel bleef zich uitbreiden. De chirurg werd om een consult gevraagd en was er ook niet gerust op. Omdat het zich zo snel uitbreidde, wilde hij zeker weten dat het geen vleesetende bacterie was. Daarom werd ik zaterdagavond met spoed naar de operatiekamer gebracht waar ze onder lokale verdoving gingen kijken hoe het er vanbinnen uit zag. Als het inderdaad om die bacterie zou gaan, zou ik onder narcose gebracht worden en werd al het beschadigde weefsel verwijderd. Gelukkig zag alles er goed uit en heb ik nu alleen een klein sneetje. Omdat ik alleen lokaal verdoofd werd, kon ik verder gewoon kletsen met iedereen. Waar ik dan studeerde en of ik al wist wat voor arts ik wilde worden. In de weerspiegeling van de lamp kon ik precies zien wat de chirurgen aan het doen waren! Ook heb ik een foto van dichtbij, de geneeskundestudent in mij is ook weer blij!
Zondag had ik nog steeds hoge koorts, maar dat weerhield ons er niet van om de voetbalfinale van de vrouwen te kijken! Mijn moeder had beneden bitterballen gehaald, dus we waren er helemaal klaar voor! Door bij elk goal te juichen, hielden we de verpleegkundigen op de gang ook op de hoogte van de stand. Maandag had ik eindelijk geen koorts meer! Mijn eigen hematoloog kwam die middag nog even langs om te kijken hoe het ging. Ik kreeg nog een soort mini-college en had weer gelijk zin om me erin te verdiepen! Dus liet ik mijn vader ’s avonds meteen een geneeskundeboek meenemen! Dinsdag kon ik mijn creativiteit de vrije loop laten tijdens een ochtend schilderen op de afdeling. Ik ben eigenlijk helemaal niet van het tekenen of schilderen, maar ik moet zeggen dat het heel leuk was! Haalde ik ook meteen de gemiddelde leeftijd van het schilderclubje een stuk omlaag.
Woensdagochtend kwam de verpleegkundige met een grote glimlach vertellen dat ze mijn infuus ging afkoppelen. Ik mocht namelijk waarschijnlijk naar huis! Ik moest wel nog even op de arts wachten. Er was die dag grote visite. Een hele kudde artsen en coassistenten komt dan om je bed staan en vragen hoe het gaat. Het was heel gek om in het bed te liggen in plaats van ernaast te staan. Ik wist niet waar ik moest kijken. Al die ogen op mij gericht, het leek een beetje op de dierentuin en dan was ik het dier. Maar daar was het verlossende woord: ik mocht naar huis!! Vrijdag nog wel even op controle en als alles dan goed is dinsdag de derde kuur. Heerlijk dus dat ik woensdag ontslagen werd! Heb ik toch nog vijf dagen 'vrij'!
Bron: Soemeya
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Vorige week weer voor de zoveelste uitslag bij de dokter geweest en de uitslag was volgens de hematoloog weer bevredigend, dus was dat voor mij ook het geval.
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.