Het komt allemaal goed

Ingrid heeft om 11:45 uur een afspraak voor een coloscopie. We rijden naar het ziekenhuis, de zoveelste keer dit jaar en onbewust komt het nummer 'Everybody hurts' van R.E.M. in mij op. Hoewel het nummer over de mentale pijn van eenzaamheid gaat en niet zozeer de fysieke kijk ik toch met wat andere ogen naar mijn medeweggebruikers. Als je twee keer in een jaar slecht nieuws krijgt verandert je perspectief op de wereld. Tijdens de relatief korte rit vraag ik mij af op hoeveel van de medeweggebruikers die we tegen komen het nummer maar ook de fysieke pijn van toepassing is. Beide gaan immers vaak samen. Maar ik ben er van overtuigd dat er altijd wel ergens een lichtpuntje is.

Als Ingrid om 11:45 door een verpleegkundige meegenomen wordt voor het onderzoek blijf ik in de wachtkamer en blader wat door de tijdschriften waarvan sommige niet echt actueel meer zijn. Om 12:30 uur loop ik naar de kamer waar ze na het onderzoek naar toe is gebracht. Al met al is het meegevallen en ze probeert ijverig een boterham weg te werken wat ook aardig lukt. Een kwartiertje later gaan we weer naar huis. Thuisgekomen kruipt ze het bed in en ga ik nog wat aan mijn conditie doen voor de 10 EM op de midwintermarathon. De verkoudheid blijft, evenals de matige tijden van het hardlopen. Hopelijk kan ik in de kerstvakantie wat meer trainen. Ik merk wel dat ik meer energie krijg. Vrijdags valt het blad Hematon op de deurmat. In deze editie staat ook mijn interview en uiteraard ben ik hier nieuwsgierig naar. Het interview en de foto's geven de werkelijkheid goed weer en mijn dank gaat uit naar de redacteur Rien Jonkers en Eddy Kruissink de fotograaf.

Woensdag 27 december heeft Ingrid een afspraak met de chirurg. Hij legt uit wat de operatie inhoudt en welke risico's er zijn. Eigenlijk komt het neer op het 'betere knip- en plakwerk'. Risico's zijn beperkt maar hoe dan ook de tumor moet er toch uit. 's Middags ga ik hardlopen, de laatste week voel ik mij heel wat beter dan de afgelopen driekwart jaar. Wel heb ik wat meer last van 'steken' in diverse ledematen en af en toe een gevoel, voornamelijk in de handen, van een blauwe plek. Dit heb ik nog niet eerder gehad. Het lopen gaat overigens prima en ik loop 6,2 km met een gemiddelde van 10,3 km per uur door het bos. Vrijdag 29 december was de planning om 10 km te lopen maar ik heb 's morgens nog wat verplichtingen en 's middags was het weer er niet naar om te gaan lopen. De 10 km schuif ik door naar de zaterdag. Die zaterdag loop ik de 10 km in een heel goed tempo. Met een gemiddelde van 10,7 km per uur is dit de beste prestatie sinds lange tijd en dat geeft vertrouwen voor de 16 km bij de midwintermarathon in februari. De week na oud en nieuw gaat het goed met de trainingen. Op een afstand van ruim 12 km loop ik een gemiddelde van boven de 10 km per uur.

Ik word gebeld door de afdeling interne geneeskunde. Mijn afspraak bij de hematoloog op 17 januari moet worden opgeschoven. Ik moet eerst naar de kno-arts waar ik op 26 januari een afspraak heb en daarna naar de hematoloog. Uiteraard eerst weer even bloedprikken. De afspraak met de hematoloog wordt nu 8 februari. Ben benieuwd wat de uitslagen worden. Ingrid wordt door de afdeling opname gebeld en krijgt te horen dat ze de 18e januari geopereerd zal worden. Nog een paar spannende weekjes te gaan maar wij gaan er van uit dat het allemaal goed komt.

De uitnodiging voor de Hematondag Noord, zaterdag 17 februari, valt in de bus. Deze informatieve dag is ons vorig jaar goed bevallen. Ik ga er weer naar toe.

Bron: Johan