Op de momenten dat de frequentie van mijn ziekenhuisbezoeken en uitslagen stijgt, heb ik behoefte aan contact en herkenning met soortgelijken. De aansluiting bij mijn leeftijdsgenoten is niet meer te vinden. Daarom klopte ik aan bij een buurthuis voor (ex)-kankerpatiënten. Hier viel ik direct op met mijn jonge gelaat tussen de grijze haren.
“Er is hier toch ook een groep voor jongeren?”, vroeg ik tijdens het kennismakingsgesprek.
“Ja die zijn we nog aan het opbouwen, jij bent de eerste geïnteresseerde in een lange tijd”.
Hoewel ik even goed een band kan creëren met iemand van een andere leeftijd, is er een duidelijk verschil van de invloed van de ziekte op de levensfase waarin je zit. Op je twintigste zet je samen met vrienden stappen in de wijde wereld, terwijl je het leven als (bijna) gepensioneerde voor een groot gedeelte al hebt meegemaakt. Terwijl ik een manier zoek om te daten, zelfs met getekende wenkbrauwen en gemillimeterd haar, zitten de zestigplussers comfortabel met hun echtgenoot op de bank.
We zouden ons kunnen vinden in de dingen die we meemaken in het ziekenhuis; maar de ziekte wordt anders zodra we de deuren uitlopen. De behoeftes van de twintigjarige overstijgen het knutseluurtje in het buurthuis op de vrijdagochtend. Al is het maar voor tijdelijk.
Het echte gevecht ligt misschien wel bij zowel het willen omarmen, als het willen vermijden van jezelf als zieke. In groepen met niet-zieke leeftijdsgenoten krijg ik moeilijke gezichten als ik vertel het afgelopen jaar niks gedaan te hebben, het is erg in tegenstrijd met hun behaalde bachelors. Maar ook in een groep lotgenoten van mijn leeftijd wil ik niet accepteren dat we theoretisch gezien onder hetzelfde label vallen.
Als mens vergelijk jezelf met anderen, hoe onredelijk dit in deze situatie ook is. Ik kan mij evenmin vergelijken met de ouderen die al hun uitgestippelde levenspad aan het uitlopen zijn, als met de jongeren die nog aan het begin van dit pad staan zonder enig besef van de invloed van een ziekte. Dit maakt het nog moeilijker om te accepteren dat je leven stilstaat.
Tegenwoordig zijn er steeds meer partijen die aandacht schenken aan de ongehoorde groep jongeren met kanker. Dat ik tussen wal en schip val, ligt misschien dus niet helemaal aan het beperkte aanbod. Het is ook de eigenwijsheid van mensen van mijn leeftijd. Want ziek of niet, als je twintig bent bepaal je zelf wel met welke groep je je wilt identificeren. Hoe moeilijk dit soms ook is.
Melissa is 20 jaar en student op de kunstacademie als zij de diagnose hodgkin krijgt. Corona is vanaf dat moment niet het enige meer wat roet in haar eten gooit. Ze schrijft over het gevecht tussen haar levensenergie en de beperkingen als hodgkinpatiënt. Toch is ze ook met deze diagnose een bezige bij, zegt ze zelf. ‘Tot op zekere hoogte, want ook ik word wel eens in de hoek gezet door kanker.'
Reageren? Stuur een mail naar redactie@hematon.nl - wij sturen je reactie door aan Melissa.
