Afgelopen zaterdag had ik toch'’s nachts weer 39,7 °C dus had ik besloten om de volgende dag maar weer naar het Albert Schweitzer ziekenhuis te bellen. De assistente van dienst vond het oké dat ik het Groene Hart Ziekenhuis zou bellen en zij zou er een notitie van maken.
In het kort, zondag aan het eind van de morgen zat ik weer in het Groene Hart Ziekenhuis. Net als vorige keer had ik neutropenie, het compleet afwezig zijn neutrofielen, een bepaald soort witte bloedcellen die het meest belangrijk zijn voor je weerstand. Hiervoor word ik niet helemaal geïsoleerd maar kom wel alleen op een kamer te liggen met extra richtlijnen en ik krijg weer antibiotica en continu fysiologisch zout voor mijn vochtbalans toegediend. Gisteren waren mijn neutrofielen na ongeveer vijf dagen eindelijk weer van de 0,0 af (0,1, dit hoort tussen de 2,0 en 7,5 te liggen). Vandaag waren ze verder gestegen naar 0,2 en daarom mocht ik naar huis.
Om te voorkomen dat dit met de derde kuur weer gaat gebeuren krijg ik waarschijnlijk een preventieve stimulering van bepaalde witte bloedcellen tijdens het toedienen van de chemo. Ik hoop dat ik me daarmee ook wat beter voel want de tweede kuur heb ik me stuk rotter gevoeld wat zich vooral uitte in koorts en moeheid dat me zelfs belette om te eten de dagen vlak naar de chemo.
Inmiddels voel ik me een stuk beter maar voel ik me nog niet helemaal goed. Naar alle waarschijnlijkheid zal de chemo begin volgende week zijn uitgewerkt. Maandag gaan we lekker voor vier nachten in een hotelletje in Gulpen in het zuiden van het land.
Bron: Ronald
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
