Het afgelopen jaar was niet bepaald een topjaar om het maar zachtjes uit te drukken. Een jaar waarin ik steeds weer slecht nieuws kreeg en ziekenhuizen en behandelingen centraal stonden.
Het afgelopen jaar was niet bepaald een topjaar om het maar zachtjes uit te drukken. Een jaar waarin ik steeds weer slecht nieuws kreeg en ziekenhuizen en behandelingen centraal stonden. Je hoort soms patiënten zeggen dat ze ‘het niet hadden willen missen’. Daar kan ik me niet in vinden, want ik had het héél graag willen missen, maar als ik het dan toch allemaal moest ondergaan, ben ik super blij met alle lieve mensen om mij heen; familie, vriend, vrienden en iedereen die aan mij denkt! Ik heb sinds ik ziek ben echt onwijs veel kaarten en berichtjes ontvangen om me een hart onder de riem te steken of sterkte te wensen. Bedankt daarvoor, ik waardeer het enorm! Daarnaast is het zo fijn dat iedereen begripvol is. Ik heb in 2017 heel vaak afspraken moeten afzeggen omdat ik me toch niet fit genoeg voelde en het komende jaar zal het ook vast nog heel vaak gebeuren. Nooit deed iemand hier moeilijk over of uitte zijn ongenoegen. Dat scheelt echt, want ik baal zelf al meer dan genoeg als ik iets afzeg!
Oud en Nieuw voelde dit jaar heel dubbel. Aan de ene kant heb ik totaal geen zin in een nieuw jaar vol behandelingen, maar aan de andere kant ook weer wel. Vlak voor kerst kreeg ik namelijk het goede nieuws te horen dat de brentuximab aanslaat! Dit betekent ook dat de stamceltransplantatie gewoon door kan gaan! 2018 wordt naast een hel dus ook het jaar waarin ik de Hodgkin voorgoed gedag zal zeggen! Ik heb alvast besloten dat ik op 1 juli mijn Oud en Nieuw ga vieren, 2018 deel 2. Dan zullen hopelijk alle behandelingen achter de rug zijn en kan ik na 21 maanden het kankerhoofdstuk afsluiten.
Doordat er op de pet-scan van 14 december te zien was dat de klieren minder actief en kleiner waren geworden, is er besloten dat ik in totaal zes keer brentuximab zal krijgen. Ik heb er dus nog twee te gaan. Op 2 februari is de laatste toediening en twee weken later moet ik weer een PET-scan om te zien hoe het ervoor staat. Als het goed is, heeft de brentuximab dan voldoende kankercellen gedood en kan ik beginnen met het laatste deel van de behandeling: een week lang chemotherapie, gevolgd door de stamceltransplantatie. Waarschijnlijk zal ik dus ongeveer begin maart worden opgenomen. Wat voor chemotherapie ik precies zal krijgen en hoe het allemaal in zijn werk gaat, zal ik 12 januari te horen krijgen tijdens de vijfde brentuximab.
Als je erbij stilstaat wat ze straks bij me gaan doen, is het toch wel erg fascinerend. Dat dit kan, is eigenlijk heel bijzonder! Ik word gewoon volledig gereset. In maart is de geboorte van Soemeya 2.0. Ik neem de uitspraak New year, new me wel erg letterlijk. Zo intrigerend als het is, zo ingewikkeld is het ook. Dit valt echt onder de hogere geneeskunde. Beetje jammer dat ik vlak voordat ik ziek werd honderden euro’s heb betaald aan vaccinaties voor Azië, want door deze wedergeboorte zal ik al mijn vaccinaties opnieuw moeten halen. Wat ik me wel afvraag is of ik straks op mijn 31ste de negen-jaars-prik moet halen. Zo heb ik nog wel meer vragen; kan ik opnieuw waterpokken krijgen? Is mijn immuunsysteem straks XY? Waarom is een verschil in bloedgroep niet erg? Op al deze hersenkrakers zal ik vast 12 januari antwoord krijgen. Ik ben echt nieuwsgierig naar alles! Ik ben helemaal in mijn element als geneeskundestudent.
Bron: Soemeya
Ik heb in de loop van de afgelopen 15 jaar soms hele gekke dingen meegemaakt, op medisch gebied wel te verstaan. Mijn grote voordeel om getrouwd te zijn met een voormalig verpleegkundige is dat zij mij minsten drie keer van de dood gered heeft.
Een paar weken geleden bij de vaatchirurg geweest, gisteren naar de cardioloog en vandaag de oogarts bezocht en alle drie waren zo tevreden dat ik voorgoed of voor langere tijd met ontslag mag.
Om maar te beginnen waar ik de vorige keer geëindigd ben, de 4-daagse heb ik niet kunnen lopen. De liesblessure bleek een liesbreuk te zijn en na de operatie had ik onvoldoende tijd om te trainen. Ik schuif de 10e keer gewoon nog een jaartje op.