's Morgens werken en 's middags kijken naar woonuntits in Castenray en daarna nog even naar de makelaar voor het tekenen van de koopovereenkomst van ons huis. Want ja, ja ons huis is verkocht!
Juist op zo'n drukke dagen moet er niets geks gebeuren want dan valt de hele planning in duigen. Dus.. maar daar houdt mijn lichaam natuurlijk geen rekening mee. Al enkele dagen voelde ik in mijn longen pijn op een specifieke plek en 's avonds had ik last van wat kortademigheid. Dat zijn van die dingen.. want hoort dat nu bij de chemo? of moet ik daar iets mee doen? Uiteindelijk besloot ik toch om even naar het MOC te bellen of ik er iets mee moest doen. Een van de chemo's, de Bleomycine, kan namelijk longschade veroorzaken en als dat het geval is, dan is het niet verstandig dat ik die chemo een dag later krijg toegediend. En aangezien ik 80 jaar word, heb ik mijn longen nog een poosje nodig.
Het MOC vond toch dat ik er even naar moest laten kijken, had ik nu maar een dag eerder gebeld ;) gezien onze drukke planning van vandaag. Sjonge, moest ik dus NET voor de aller laatste chemo nog een keer naar de Spoed Eisende Hulp. 'Eventjes' bloed prikken en een longfoto laten maken om een longembolie uit te sluiten. Omdat ik wist dat, dat 'eventjes' altijd langer duurt dan gewenst besloot ik alleen te gaan, zodat Mark alle afspraken gewoon door kon laten gaan. Ik ben toch een bikkel ;) maar dat viel vies tegen.
Het bezoeken van de SEH brengt altijd een niet zo'n prettig gevoel met zich mee. Een bepaalde angst van, 'er zal toch niets ergs aan de hand zijn?' en vooral het 'daar gaan we weeeeeer'-gevoel. Nogal beladen dus en dat uit zich natuurlijk in traaaaanen. Gelukkig was ik sneller aan de beurt als verwacht en een ontzettend lieve oudere man, de verpleegkundige, stelde me gerust. Het nadeel van een bezoekje aan de SEH is dat je altijd een infuus krijgt voor het geval dat.. Laat ik nu net 15 chemo's hebben gehad en mijn aderen niet zo makkelijk meer aan te prikken zijn voor een infuus. Ik besloot dat mijn linkerarm de pineut mocht zijn voor vandaag, zodat ze morgen de chemo in mijn rechterarm konden toedienen. Nou ben ik inmiddels wel wat gewend wat prikken betreft, maar als het aanprikken van een infuus niet meteen lukt voelt dat toch niet zo fijn (Auhauw!).
Goed, het infuus zat, bloeddruk/ hartslag was gemeten, bloed was afgenomen ter controle en nu was het 2 uur wachten op de bloeduitslagen. Gezellig, in mijn eentje. Na 1 uur kwam er weer een verpleegkundige met de vraag of er al bloed geprikt was bij mij(?), euhmm.. JA! Nou, waarschijnlijk waren de stickers niet juist geplakt, ze konden namelijk niets van mij vinden. Dus er moest opnieuw bloed afgenomen worden. Tuuuuuurlijk, ik wacht nog wel even. Er werd onder andere geprikt op het stofje D-dimeer. D-dimeer is een verbinding in het bloed afkomstig van een bloedstolsel en is uitsluitend in het bloed aanwezig als er ook een stolsol aanwezig is, of is geweest. Het kan echter ook in je bloed voorkomen als je kanker hebt. Stel dat de test positief zou zijn, dan weten we dus nog niet of er sprake is van een longembolie of dat het door de lymfeklierkanker komt. Even afwachten dus..
Inmiddels zat ik alweer 2 uur te wachten toen de arts assistent van de interne geneeskunde langs kwam voor de controle. Samen met een co-assistent controleerde ze mijn longen, hart en besloten ze dat ik overkwam als een gezonde jonge meid. Niet verkeerd ;) maarja, die pijn moest toch verklaard worden. Dus ik kreeg een longfoto.. daarop was gelukkig niets te zien. Ik nam plaats in de familiekamer zodat andere mensen ook geholpen konden worden. De tijd tikte door, inmiddels was het al half 7 en was ik wel uitgekeken op de muren van de familie kamer. Echt druk was het niet, de accu van mijn telefoon liet te wensen over en ik had ook geen zin om te lezen. Daar zit je dan, alleen, uuuuuren te wachten en dat is niet goed voor mij. Op zo'n momenten ga je vanzelf over dingen nadenken en daar wordt je niet altijd vrolijk van. Sterker nog ik kreeg er echt enorme slechte zin van. Waren ze me misschien vergeten dat het zo lang duurde?
Uiteindelijk kwam er een verpleegkundige binnen. De bloeduitslagen waren goed, er was geen D-dimeer in mijn bloed gevonden en de overige waarden waren ook prima. Toch wilde ze voor de zekerheid nog een CT-scan maken. Dus daar ging ik, op naar de afdeling Radiologie.. en hophop door de scan. Hoewel, voordat het infuus werd aansloten op de contrastvloeistof testte ze eerst nog even of het infuus goed genoeg was geprikt om de druk van inspuiten van de contrastvloeistof aan te kunnen. Dit deden ze door een spuit zoutoplossing met een behoorlijke snelheid in het infuus te spuiten. Dat deed pijn!!! aaaaauw! niet goed dus. Er moest een nieuw infuus geprikt worden, tuuuuurlijk.. Er werd geprobeerd om aan de binnenkant van mijn linker ellenboog te prikken. Het duurde even maar uiteindelijk was het toch gelukt. 'Het contrastvloeistof mag echt niet langs de ader komen, want dan hebben we een probleem', aldus de verpleegkundige. Die opmerking zorgde voor wat spanning toen het contrastvloeistof daadwerkelijk ingespoten werd. Gelukkig voelde ik niets, behalve een warm gevoel dat door mijn lichaam ging. Blijft apart ;)
Dit krijg je van al dat prikken in 1 arm ;)
Lucky me, want daarna hoefde ik niet meer zolang te wachten totdat een arts van de internte geneeskunde de uitslagen van alle testen met mij kwam bespreken. Niet alleen de longfoto, de bloedwaarden maar ook de uitslag van de CT scan was goed. Omdat ze de pijn in mijn longen toch een dingetje vond, besloot ze de dosering van de Bleomycine met 50% te verlagen voor de aller laatste chemo, morgen. Daar sloot ik het bezoekje bij de SEH mee af en liep weer naar buiten alsof er niets gebeurd was, maar dan met een pesthumeur van al dat wachten ;).
