Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Oude ambachten!

Tussentijds bezoekje Vandaag weer bij mijn, of eigenlijk onze, grote vriend de internist geweest. Sinds mijn vorige bericht hebben we niet stilgezeten hoor! Nee, ondertussen mag ik me twee ervaringen rijker noemen. 

Twee beenmergpuncties in 1,5 week! En, geloof me, dat waren nog eens ervaringen. Omdat ik mijn blog zo positief mogelijk wil houden, heb ik ervoor gekozen de eerste beenmergpunctie niet in een apart bericht op te nemen. Waarom? Nou eenvoudig, daar viel niet veel positiefs over te zeggen en daar houd ik het dan ook maar bij. Nou, vooruit dan, een kleine tipje van de sluier. Kort gezegd, bij de eerste punctie kwam er geen vloeistof (beenmerg red.) uit mijn heup. Daardoor werd ik beloond met een tweede beenmergpunctie en deze keer met sedatie. En een beenmergpunctie goed uitvoeren, dat vind ik een oud ambacht. Vakmensen die, met een soort van appelboor, je heup doorboren met een precisie waar een chirurg trots op zou zijn!

Pinot Grigio

Eenmaal op een bed naar de verkoeverkamer gerold, mocht ik kennis maken met de anesthesist. Een bijzonder mooie dame. En omdat ik toch moest gaan slapen, hoopte ik stiekem dat ik over haar zou dromen. En nee mensen, geen 'vieze' dingen. Alleen al een wijntje drinken op een terras zou een enorme verwennerij zijn. Wat een schoonheid. Genoeg daarover, het blijft een serieus blog ;-). Terwijl er van alles werd aangesloten op het lichaam om de hartslag en het zuurstofgehalte in het bloed te meten, raakte ik in gesprek met de vriendelijke verpleegster die de uiteindelijke daad zou gaan verrichten. En het laatste wat ik me nog weet te herinneren van dit gesprek is dat ik vanwege het mooie weer een fles Pinot Grigio in de koelkast had liggen. De rest, gaapppppp...

Uitslapen

Nadat ik uitgeslapen was, werd ik teruggebracht naar de kamer op de afdeling. Ik was blij om te zien dat mijn geliefde echtgenote er weer voor me was. Want dromen over een anesthesist, dat blijft dromen. Maar Denise, die is er gelukkig altijd. Op de kamer uitslapen, thee drinken en nadat gecontroleerd was of de wond dicht was, van buiten want of het bot dicht is na het boren dat is maar afwachten, mochten we samen naar huis. Denise door naar het werk en ik achterblijvend met toch wel een heel bijzonder gevoel. Pijn van het boren, maar bijna alles ging langs me heen. Het leek wel een droom!

Uitslag

En natuurlijk, men haalt niet voor niets beenmerg uit je heup. Nee, dit was bedoeld om duidelijk te krijgen of de non-hodgkin ook in mijn beenmerg zou zitten. Bij binnenkomst kon onze vriend niets meer uitbrengen dan: 'nu breekt mijn klomp'. Waarop mijn reactie was, meevoelend als ik ben, als het maar geen pijn deed. Wat dat is niet zomaar iets, je klomp breken. Bleek het te gaan om de spreekwoordelijke klomp! De internist, maar ook de reumatoloog, waren ervan overtuigd dat de ziekte in mijn beenmerg zou zitten. Op basis van mijn klachten en een eerder gemaakte MRI moest het wel zo zijn. Het tegendeel bleek waar. Dat is fijn. Niet dat het altijd betekent dat er behandeld moet gaan worden, maar het is toch goed nieuws.

Achteraf beschouwd, was deze afspraak de afspraak die qua tijd het langst duurde. Goed, ik zal niet alles met jullie delen, maar er kwamen toch nog wat punten die ons voorheen niet helemaal duidelijk waren. Zo bleek een klier in de buik toch best vergroot te zijn. Dat hoorde we omdat de internist uitsprak wat hij typte in de computer. Kort gezegd komt het erop neer, dat in de computer van het ziekenhuis nu staat vermeld dat ik een vergrootte klier heb in mijn buik, dat er ook een vergrootte klier in mijn lies zit, waar ik enorm veel last van heb, maar dat ik dat liever heb dan chemotherapie. Ik deed de mededeling aan onze vriend dat als je dat zo hoort, het best boud klonk. De internist gaf aan dat hij van duidelijke taal houdt. Nu weet ik weer waarom ik hem mijn vriend noem. We hebben een klik!

Samenvatting

Ik lees mijn verhaal zo terug en denk, wat wilde ik nu eigenlijk schrijven? Als ik typ, of praat, dan is het voor mij vrijwel onmogelijk om straight to the point te komen. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met mijn wens om er toch iets moois van te maken. Het leven is al zuur genoeg! Goed, hier komt ie dan, de samenvatting. Geen kanker in mijn beenmerg, ik heb er zelf voor gekozen om op dit moment nog niet behandeld te worden en de reumatoloog gaat contact met me opnemen om toch nog maar eens verder te kijken naar de Bechterew/Spondylartropathie achtige klachten die ik heb. Oh en voor ik het vergeet, ik ben ook heel erg blij met de aanwezigheid van mijn geliefde vrouw Denise. En natuurlijk de betrokkenheid van onze dochter Isère. Ik hou van jullie meisjes. XX

Bron: William

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.