Nadat ik halverwege juni mijn laatste chemo heb gehad, is de tijd toch eigenlijk wel voorbij gevlogen. En eigenlijk is dat alleen maar fijn. Want als de tijd snel gaat, dan gebeuren er gelukkig niet zoveel slechte dingen.
Ik noemde de chemokuren altijd een dagje all-inclusive flevotheater. De hele dag in een comfortabele zetel op de kurenkamer, op je wenken bediend worden als je dorst hebt, een meer dan fatsoenlijke maaltijd en dit alles terwijl de vriendelijke verpleegsters en verplegers natuurlijk, voorbij liepen en je voortdurend in de gaten houden of het allemaal wel goed verloopt. Terwijl ik dit zo aan het schrijven ben, realiseer ik me dat dit eigenlijk wel een heel rooskleurige beschrijving van een best heftige dag en daarop volgende week is. Het was niet niks en dat is nog zacht uitgedrukt. Wat kan je lichaam reageren op zo'n chemokuur zeg. En ik had dan vooral last van de prednison, waarover later misschien meer. Nu je dit leest, zou je jezelf misschien afvragen waarom hierboven het zwarte gat staat. De oncologisch verpleegkundige gaf tijdens ons laatste bezoek voor mijn laatste chemo aan dat we er rekening mee moeten houden dat ik in een zwart gat zou kunnen vallen. Dit omdat je natuurlijk wel de zekerheid hebt van controles et cetera en die vallen na je laatste chemo natuurlijk wel weg. En ik heb goed nieuws voor de lezer!! Dat zwarte gat heb ik niet ervaren. Ik was zelfs even blij om voorlopig even niet naar het ziekenhuis te moeten.
Ik mag mezelf rekenen tot de mensen die de kuren (relatief) makkelijk en zonder al te veel problemen doorgekomen zijn. Ik dank degene die daar een rol van betekenis in gespeeld heeft op mijn blote knieën. Wel ben ik erachter gekomen (en ik niet alleen) dat ik hoogstwaarschijnlijk jicht overgehouden heb aan de kuren. Omdat er niet zoveel medicijnen zijn die een oplossing zouden kunnen zijn voor de jicht, werd ik meerdere keren verwend met nog eens de nodige hoeveelheid prednison! Wat een vervelend spul is dat zeg. En ja, het lost de pijn en wellicht de jicht ook op, maar de bijwerkingen van dat spul. Ik heb het al eens eerder geschreven, maar ik denk dat ik heb mogen ervaren hoe het is om als vrouw last te hebben van de hormonen en de daarbij gepaarde moodswings. Genoeg daarover. Het gaat goed met mij en daar ben ik dankbaar voor. Temeer omdat ik weet dat het ook anders kan.
In mijn vorige berichten heb ik beschreven hoe mijn internist de rituximab noemt. Muizenspul noemt hij dat. Vorige week heb ik de eerste onderhoudskuur gehad van dat muizenspul. Als klap op de vuurpijl, kreeg ik hier ook weer prednison of eigenlijk hydrocortison. What's in a name, het effect is hetzelfde! Maar dat schrijf ik niet nog een keer op. Het fijne is wel dat deze kuur eenmaal in de 13 weken gepland is. Eens in de 13 weken naar de kurenkamer voor een all-inclusive light. Want deze duurt maar 1,5 uur in totaal. En dat is genoeg. Tot op dit moment lijkt het allemaal goed te gaan. Ik voel wel wat meer druk op de borst/benauwdheid en de stoelgang is niet meer wat het geweest is. Allemaal mogelijke bijwerkingen waarvan je zou zeggen (en dat doe ik ook) als ik daar 100 mee mag worden, dan is mijn dankbaarheid onmetelijk. Goed, we zijn er nog niet. Nog 7 van deze kuren te gaan. Ik houd jullie zoals altijd op de hoogte.
Dank voor jullie interesse en tot snel!
Bron: William
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Vorige week weer voor de zoveelste uitslag bij de dokter geweest en de uitslag was volgens de hematoloog weer bevredigend, dus was dat voor mij ook het geval.
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.