Halverwege de chemo, dus na vier keer, is het tijd voor een tussentijdse scan. In mijn geval een CT-scan. In principe zou de tumorlast met 50% verminderd moeten zijn.
Afgelopen dinsdag (8 maart) was het zover. De laatste vier uur voor de scan mag je niet meer eten en drinken. Twee uur ervoor moet je bariumpap (een witte vloeistof met een chemische sinaasappelsmaak) nemen. Iedere 20 minuten 125 ml. Zodra je in de scan ligt krijg je een infuus met contrastvloeistof, van deze vloeistof krijg je het warm (een soort opvlieger) Totaal duurt het hele onderzoek maar 10 minuten.
Met de hematoloog was afgesproken dat hij vandaag na 13.30 uur zou bellen met de uitslag. Wat is dat wachten toch vreselijk. Wat kan zo’n ochtend dan lang duren! Wat een spanning geeft dit! Zoals altijd bij deze momenten week Winfried weer niet van mijn zijde (de lieverd).
Om 13.40 uur belde de hematoloog al. Hij begon met de woorden dat de scan er goed uit zag. Maar concreet: de tumorlast was met 50 tot 70% verminderd!! Wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven. We stonden alletwee te huilen. Dit keer niet van verdriet maar van blijdschap.
Bij de second opinion in de VU gaf de hematoloog aan dat ik een 'standaardgeval' was. Normaal ben ik liever niet standaard maar nu hoop ik dat ik een standaardgeval blijf. Daar ben ik blij mee. Superblij.
Bron: Ellen
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
