'Wat een begrafenismuziek' zei mijn vrouw toen ze de kamer binnenkwam. Ik zat te lezen en was zó verdiept in mijn boek dat ik niet eens in de gaten had dat de radio aanstond. Toch werd het stil toen ze hem uitzette, net als in een ruimte waar de airconditioning plotseling uitvalt.
Begrafenismuziek, daar zei ze zowat. Toen mijn gezondheid anderhalf jaar geleden hard achteruit ging werd ik gedwongen om daar eerder over na te denken dan me lief was. Niet alleen over de muziek, maar over alles wat er geregeld moest worden na mijn overlijden. Ik wilde dat helemaal niet, maar mijn dochter pakte pen en papier en zette me voor het blok: vertel maar hoe je het wilt en we stoppen pas als het af is. Confronterend, maar achteraf ben ik blij dat ze het heeft gedaan. Ik raad het iedereen aan. Het geeft rust, voor mezelf, maar zeker ook ook voor de mensen die achterblijven.
De grote lijnen van hoe ik het wil zijn nu voor alle betrokkenen duidelijk, behalve de muziek. Zo'n beetje driekwart van de Top 2000 komt in aanmerking, bijna alle cd’s van Pink Floyd, een beetje Bach en nog wat muziek waarvan mijn moeder zou zeggen: 'ik vind het wel mooi hoor, maar ze moesten er niet bij zingen.' Veel te veel voor de duur van een doorsnee uitvaartdienst, zelfs als je de nummers weglaat waarvan de teksten te grof zijn voor de gelegenheid. Mocht ik er niet op tijd uitkomen dan krijgt men vooraf de gelegenheid om verzoeknummers in te dienen.
Het laatste half jaar is mijn gezondheid met sprongen vooruitgegaan. De lijst ligt begraven in een la, onder een berg andere papieren, waaronder die van onze vakantie komende zomer. Op dit moment zit ik een een café in Arnhem. Goede sfeer en geweldige muziek. Ik ga zo vragen wat het is.
Bron: Ernst Jan
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
