Achter in het boek 'Samen vol in de wind’ van Hematon staat in het hoofdstuk 'Hulp voor nabestaanden' een verwijzing naar Stichting Les Vaux. Mijn vrouw bezocht de uitgebreide website.
Les Vaux biedt begeleiding aan mensen met (of na) kanker en hun naaste. Dat gebeurt op een speciale manier, namelijk tijdens vakantieweken op het landgoed van Les Vaux in Frankrijk of op een mooie locatie in Nederland. Je bent samen met anderen, maximaal acht, en doet mee aan een speciaal voor dit doel ontwikkeld programma. Het programma is geschikt voor mensen die het prettig vinden in een kleine groep lotgenoten hun ervaringen te delen, zich te verdiepen in de wijze waarop zij en anderen omgaan met de kanker in hun leven en daarvan te leren.
'Zullen we dat eens proberen?' zei ze, nadat ze het me had laten lezen. Van het een kwam het ander. In maart hadden we een intakegesprek en de laatste week van mei zaten we in Frankrijk. Vandaag een week geleden kwamen we terug van een van de meest intensieve, en tegelijkertijd meest prettige weken van de afgelopen vijf jaar.
In totaal acht gasten; in dit geval zes mensen die zelf direct met kanker te maken hadden (gehad) en twee partners. In het begin onwennig nog, verlegen, afstandelijk zelfs. Dat veranderde snel. Er werd gedeeld, gelachen en gehuild. Een duidelijke dagindeling van 's morgens half negen tot 's avonds tien uur. Groepsgesprekken, schilderen, massage, zandtableau, kampvuur, muziek, ontspanningsoefeningen, wandelen of zwemmen, dit alles onder zeer deskundige begeleiding. Een programma dat zichzelf de afgelopen twintig jaar bewezen heeft. Een snelkookpan, waar onder druk de beste resultaten worden behaald, net zoals ik ken van Boeddhistische retraites. Even weg van huis, weg van de dagelijkse beslommeringen, alleen maar tijd voor jezelf en voor elkaar.
Allemaal hand in hand met het Franse leven. Nou ja, wat ik me daarbij voorstel, want ik ben absoluut geen kenner. Zon, natuur, ronduit voortreffelijke maaltijden, een rondrit met een 2cv door het Franse landschap (ik kan niet zo lang wandelen) en nog wat korte uitstapjes als daar ruimte voor was.
Ik ben voor mijn doen diep gegaan en heb er veel voor teruggekregen. Wat heb ik genoten! Van de aandacht, van de stilte. Van de dingen die ons raken, die onderling zo herkenbaar zijn. En allemachtig, wat zijn relaties toch ingewikkeld. Niet alleen genoten en diep gegaan, maar ook veel geleerd. Geleerd hoe ieder op zijn manier omgaat met de dingen die je overkomen en hoe je er ook op een andere manier mee om kunt gaan. Een beetje alsof je opnieuw begint na een lange afwezigheid.
Nu we een week thuis zijn is het positieve gevoel er nog steeds. Het valt de mensen direct om ons heen op. De kinderen, buren, vrienden. Het viel op in de spreekkamer van de hematoloog in het ziekenhuis.
Mijn bewondering voor het team begeleiders is groot. Ik hoop dat ze honderd worden en nog lang plezier hebben in hun werk.
Bron: Ernst Jan
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
