Ik ga iets bedanken wat me niet alleen tot 'rock bottom' heeft gebracht maar ook nog een verdieping daaronder. Het heeft me een lijdensweg bezorgd: een hel op aarde.
Ik ga iets bedanken wat me kotsmisselijk gemaakt heeft, moe, slap en nog vermoeider. Ik ga iets bedanken wat me liters tranen, kilo's zorgen en meters ongemak bezorgd heeft.
Maar een van de mooiste dingen die jij me hebt kunnen geven is dat ik weer écht voel en op mezelf durf te vertrouwen. Ik ga niet meer als vanzelfsprekend mee in de waan van de dag en sta stil bij de waarde van het leven. Ik vraag me steeds af, wil ik dit echt en voelt dit goed. Je hebt me wakker geschud uit een sluimerstand waarin ik zat. Waarin mijn gevoel zat. Ik geniet nu zoveel intenser, ik zie zoveel meer.
Het leven is zo mooi en wie weet helaas sneller voorbij dan je denkt.
Ik ben gegroeid als mens, ik ontdek nieuwe dingen en ik ga opzoek naar nieuwe dingen. Ik leer zoveel over mezelf en kan oude gewoontes langzaam los laten en er komen nieuwe, fijnere gewoontes voor in de plaats.
Ik leef veel meer in het hier en nu. Natuurlijk heb ik dromen en plannen en gelukkig maar. Ik wil alleen niet altijd maar bezig zijn met de toekomst, met altijd maar meer of vaker of beter.
Het gaat zoals het gaat, de planning in mijn hoofd leer ik loslaten. Als je tevreden bent dan heb je alles en niet andersom.
In de meest heftige periode van mijn leven heb ik nogmaals gevoeld hoeveel pure liefde er in mijn omgeving zit. Hoe rijk ik ben met mijn vrienden en familie.
Ik ben trots op mijn lichaam, ik zie nu vooral een lichaam wat een nieuw leven op deze wereld heeft gezet en een lichaam dat heeft moeten lijden maar uiteindelijk het toch maar weer geflikt heeft.
Een sterk lichaam waar ik alle vertrouwen in heb.
Ik ga zeker niet zeggen dat ik blij ben dat je in mijn leven bent gekomen, want ik wens je verder nooit meer te zien.
Maar ik ga je wel gebruiken als een kans, een kans op een ander leven. Ik ben er nog niet en het gaat nog even duren, maar als het zover is dan ga je de boeken in als een irritante kennis die me stiekem een hoop heeft geleerd.
Liefs Mei
Lees meer over Meiran . . . .
6 Januari 2020 voelde ik een knobbel in mijn nek. Ik zat in mijn eentje op de bank en ik kan me nog goed herinneren dat ik schrok. Het was hard en ik kreeg een steen in mijn maag. Ik wilde het liefst doen alsof het er niet zat maar voelde toch nog een paar keer om te kijken of ik me vergist had en het misschien toch niks was.
Ik ga iets bedanken wat me niet alleen tot 'rock bottom' heeft gebracht maar ook nog een verdieping daaronder. Het heeft me een lijdensweg bezorgd: een hel op aarde.
In de, toch wel aangekondigde, valkuil getrapt. Na de behandelingen denk je dat je klaar bent en na de goede uitslag denk je dat je genezen bent. Niks is echter minder waar, voor mij dan.
Vorige week weer mijn periodieke onderzoek gehad i.v.m. de kahler. Dinsdag had ik een CT-scan en vrijdagmorgen vroeg het gesprek met mijn hematoloog. Ik schrok alleen donderdag wakker omdat ik me opeens realiseerde dat ik straal vergeten was bloed te laten prikken.
6 Januari 2020 voelde ik een knobbel in mijn nek. Ik zat in mijn eentje op de bank en ik kan me nog goed herinneren dat ik schrok. Het was hard en ik kreeg een steen in mijn maag. Ik wilde het liefst doen alsof het er niet zat maar voelde toch nog een paar keer om te kijken of ik me vergist had en het misschien toch niks was.
De afgelopen weken zijn weer hectisch verlopen. Het begon vlak na mijn bezoek aan de oogarts. Ik had gerekend op een kat in ‘t bakkie, maar dat pakte anders uit.