Hoe zal ik beginnen? Eigenlijk best een beetje moelijk. Maar nu gaat het er dan toch van komen.
Afgelopen woensdag na drie weken met de amblance weer terug naar huis. Het ging helemaal niet goed zoals zovelen al gemerkt hadden. Vanaf de buitenkant leek het heel wat maar van binnen is het een ravage mijn bloedwaardes zijn allemaal slecht en zitten op het minimale niveau. Mr. Kahler gaat dan toch winnen.
Gelukkig kan de morfinepomp mijn pijn wat onder controle houden zodat ik samen met mijn dierbaren me kan voorbereiden op wat er komen gaat.
Dit zal mijn laatste verhaal zijn. Ik vond het fijn om op deze manier dingen van mij af te schrijven en heb het als prettig ervaren om zoveel reacties te krijgen. Dit gaf me de kracht om door te vechten.
Ik bedank iedereen voor jullie lieve woordjes en zeg als laatste: 'Dag lieve mensen.'
Bron: Rona
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
