Vanochtend tegen acht uur liepen we het LUMC binnen. Mijn telefoon ging: de opnameafdeling aan de lijn, waar ik bleef, ik was al om zeven uur verwacht. Het was gelukkig allemaal geen probleem.
Eenmaal binnen werd vaart gemaakt om me voor de operatie voor te bereiden. Controles, vragenlijsten doornemen, bloed afnemen en zo'n leuk operatiejasje aan. Een half uur later werd ik al opgehaald en richting de OK gereden. Daar kom je eerst weer op een voorbereidingszaaltje waar controles worden uitgevoerd, vragenlijsten doorgenomen, infuusnaaldje geplaatst...
Tegen negen uur werd ik naar de operatiekamer gebracht. Ook zo'n kleine operatie vraagt veel voorbereiding en dat wordt allemaal erg zorgvuldig gedaan. Eerst wordt je op de operatietafel gelegd en daarna gaat de anesthesist aan de slag. Het hele operatieteam komt binnen en er wordt nogmaals aan je gevraagd waarom je er eigenlijk bent, daarna wordt het hele operatieplan gezamenlijk doorgenomen. Dan is het eindelijk zover en wordt je in slaap gebracht. Om kwart voor tien was de operatie klaar en werd ik naar de verkoeverkamer gebracht, alwaar ik om 10 uur wakker werd. De operatie is goed geslaagd en de schroef is verwijderd, het bewijsstuk kregen we mee. Tijdens de operatie bleek dat de schroef los zat en daardoor eigenlijk geen functie meer had. Hij kon er dus veilig uit worden gehaald zonder risico dat mijn arm minder stabiel zou kunnen worden.
Nee, nee. Ik bedoel niet dat ik al 13 behandelingen achter de rug heb, gelukkig niet. Aantal behandelingen i.v.m. Waldenström is bij mij tot nu toe blijven steken op 1 behandeling van 8 drc kuren.
We liepen het museum binnen terwijl we spraken over ademhaling. Over hoe je lijf reageert op spanning, op haast, op die onzichtbare maar voortdurende druk om aan te staan. Binnen enkele minuten stonden we in een ruimte waar ademhaling ineens vanzelf ging. Alsof het zwart van de schilderijen onze aandacht omhulde, vertraagde, verdiepte.
Vorige week woensdag weer de route gedaan naar Schiedam voor de uitslag van het bloedprikken. De vorige keer dat we er waren schrokken we nogal van de uitslag. Mijn IgM was gestegen van 30 naar 35, een flinke stijging. Deze keer hielden we rekening met een verdere stijging.
