De bloedwaarden waren bij elke controle positief, het HB ging omhoog, de nieren konden het aan en leukocyten en lymfocyten daalden. De arts was tevreden. Maar ikzelf voelde me waardeloos de afgelopen maanden. ‘Je lichaam werkt enorm hard en is even helemaal uit balans’, was zijn verklaring, en zo voelde het ook.
Naast duizeligheid had ik buikpijn, maagklachten, was ik misselijk en extreem vermoeid. Behalve wandelen met de hond en soms wat boodschappen doen, bleef ik het liefst thuis op de bank liggen met een boek en kop thee. Ik had weinig behoefte aan sociaal contact of iets actiefs. De tijd glipte als zand tussen mijn vingers door.
In de vierde cyclus van de HOVON-trial kwam venetoclax erbij en samen met ibrutinib is dit tot cyclus zestien de dagelijkse dosis. De pillen die ik kreeg om mijn klachten te verminderen konden mijn darmen niet aan, dus mee gestopt. Het was nu helemaal niet meer duidelijk welke klachten door welke medicijnen kwamen. Stoppen met de trial was geen optie, maar ik zat wel even op een breekpuntje, was het zat me zo rot te voelen.
Maar nu, aan het eind van cyclus 6, voel ik me ineens wat beter. De duizeligheid kwam door een soort gruis in het evenwichtsorgaan. Nadat ik letterlijk door elkaar wordt geschud, is het vrijwel over. Mijn buik- en maagklachten worden wat minder. En ik heb zomaar opeens een paar dagen achter elkaar energie! Mijn dochter moet 'schakelen' als ze mij weer ouderwets in de tuin met planten ziet sjouwen. Het kan me niks schelen als ik daarna weer moe zou zijn ... Deze dagen zijn van mij. Heerlijk! Ik besef nu pas echt hoe naar ik me de afgelopen tijd voelde.
Dan ook nog geweldig nieuws bij de halfjaarlijkse controle: bij de start van dit HOVON-traject had ik 88 procent lymfocyten en nu, zes maanden later nog 1 procent! Wát een boost, wat geeft dit veel hoop voor de toekomst! Ik ben blij en dankbaar dat ik met deze trial mee kan doen.
Er zijn nog steeds dagen dat ik erg moe ben, pak mijn rustmomenten, ben niet klachtenvrij, maar dat geeft niet. Die zware deken is van me af en ik pak zelfs mijn vrijwilligerswerk weer rustig op.
Volgende week lekker een paar dagen met mijn meiden en onze honden naar Zeeland en starten met cyclus zeven. Pluk de dag :-)
Dit is het derde blog van Helma. In 2013 kreeg ze de diagnose CLL. Ze zit in wait-and-see en doet mee met de trial HOVON 158. ‘Niet omdat ik me nou zo ziek voel maar die extreme moeheid ben ik zo zat. Dus wie weet ...’ In deze blog praat ze ons hierover bij.
De bloedwaarden waren bij elke controle positief, het HB ging omhoog, de nieren konden het aan en leukocyten en lymfocyten daalden. De arts was tevreden. Maar ikzelf voelde me waardeloos de afgelopen maanden. ‘Je lichaam werkt enorm hard en is even helemaal uit balans’, was zijn verklaring, en zo voelde het ook.
Deze zomer heb ik ingehaald wat ik de vorige zomer niet kon. Op mijn nieuwe fiets was ik te vinden op alle klimmetjes in de omgeving. Trainen om in één ruk de Oude Holleweg bij Nijmegen op te fietsen. Die akelige pukkel van gemiddeld 8,6% over 700 meter had ik alleen nog maar kunnen bedwingen met een tussenstop. Op een regenachtige ochtend reed ik er zomaar op. En even voelde ik iets van trots. Heel even dan, want nieuwe doelen werden gesteld.
Yes! De eerste drie maanden van de Hovon158 trial kan ik afvinken! Vandaag start maand vier met een ziekenhuisopname van 24 uur om te monitoren op eventuele bijwerkingen van venetoclax en om de organen in de gaten te houden. Na wat kleine onderzoekjes en uitleg is er niet veel te doen behalve afwachten… Een mooi moment voor deze blog :-)
Deze zomer heb ik ingehaald wat ik de vorige zomer niet kon. Op mijn nieuwe fiets was ik te vinden op alle klimmetjes in de omgeving. Trainen om in één ruk de Oude Holleweg bij Nijmegen op te fietsen. Die akelige pukkel van gemiddeld 8,6% over 700 meter had ik alleen nog maar kunnen bedwingen met een tussenstop. Op een regenachtige ochtend reed ik er zomaar op. En even voelde ik iets van trots. Heel even dan, want nieuwe doelen werden gesteld.
Vanochtend mijn achtste injectie subcutaan daratumumab gehad. Volgende week een telefonisch consult met mijn behandelend arts en dan gaan maar eens praten of we het geheel wat kunnen verkorten. Temeer daar mijn bloeduitslagen van afgelopen week er weer keurig uitzagen.
Je valt tussen wal en schip als je kanker krijgt op je twintigste. Alles wat we kennen omtrent de ziekte, is niet van toepassing voor jong-volwassenen. Ik ben zowel te oud om mijn wensen uit te laten komen bij Make-A-Wish, als voor erkenning bij Kika. Ik voel mij echter te jong om aansluiting te voelen met andere kankerpatiënten, van wie de gemiddelde leeftijd nog steeds ligt op zestig plus want het stereotype, kanker is vooral een ziekte voor ‘ouderen’, klopt.