Lieve lezers, Daar ben ik weer! Ik kom jullie even vertellen hoe het IVF-en me tot nu toe is vergaan. Ik ben nu ruim een week hormonen aan het spuiten. Laat ik beginnen te zeggen dat het spuiten me toch behoorlijk is tegen gevallen.
In het begin leek het een makkie, maar na zo’n 14 spuiten is mijn buik aardig lek geprikt en begint het best wel pijn te doen. Gelukkig heb ik daarna geen extreme last van de typische bijwerkingen als stemmingswisselingen, huilbuien, kilo’s aankomen of misselijkheid. Wel voel ik dat er wat gaande is in de 'down under-region' (om het even netjes te verwoorden). Mijn lijf is overduidelijk overuren aan het maken om in korte tijd zoveel mogelijk eitjes te produceren.
Ik heb afgelopen dinsdag een tussentijdse echo gehad en daarop kon de arts zien dat er al best wel wat follikels aan het rijpen waren, dus dat we naar alle waarschijnlijkheid wel wat eitjes kunnen gaan oogsten. Goed nieuws dus! Morgen moet ik weer een echo laten maken om te bepalen hoe hard de eitjes groeien. Op basis daarvan wordt dan een datum geprikt voor de punctie. Bleeeeegh.. de punctie. Die schijnt dus behoorlijk pijnlijk te zijn, maar goed nu nog even niet op de zaken vooruit lopen.
Verder.. hoe gaat het met me? Naar omstandigheden gaat het prima. Niet heel goed of heel slecht. Ik ben de afgelopen dagen voornamelijk gericht geweest op het IVF-traject en op de aankomende behandelingen. Wel heb ik best wel wat last gehad van angst- en paniekmomenten. Op die momenten wordt het me dan even te veel en kan ik niet meer ophouden met huilen of schreeuwen. Vaak bouwen zulke buien zich gedurende de dag op. Ik ben dan in de ochtend prima te genieten, maar hoe langer ik wakker ben hoe meer ik kan piekeren, hoe meer de spanning zich opbouwt. De ontladingen doen zich dan vaak 's avonds of later op de middag voor. Zo’n ontlading betekent meestal een hoop tranen, een gevoel van onmacht, boosheid op alles wat op dat moment binnen handbereik staat, ligt of beweegt en een heleboel paniek. Voor een buitenstaander haast niet te begrijpen.
Ik sta er soms zelfs van te kijken hoeveel gedachten, angsten en ideeën zich allemaal in mijn hoofd kunnen verzamelen. Het is zo ontzettend lastig om dat allemaal te ventileren. Ik praat wel makkelijk, maar het echt open en eerlijk kunnen delen van emoties als deze met je naasten is soms vrijwel onmogelijk. Op de een of andere manier zullen zij nooit exact begrijpen wat je voelt of ervaart en dat geeft ook niet, want gelukkig hebben zij nooit een zelfde situatie hoeven mee- of doormaken.
Een deel van alle spanningen en gedachten kan ik gelukkig delen met lotgenoten via bijvoorbeeld Facebook, maar met het overgebleven deel moet ik zelf leren dealen. Maar helaas, dat 'dealen' gaat me soms nog niet zo best af. Wat ik vaak doe is me verstoppen of terugtrekken. Ik probeer mezelf dan te verliezen in het zoveelste Netflix-serietje of YouTube-filmpje om het allemaal maar te vergeten, maar vaak leidt het tot niets. Het helpt me helemaal niet. De tijd heeft me inmiddels geleerd dat ik de gedachten of emoties niet uit kan schakelen of weg kan toveren. Hoe graag ik ook zou willen. Het gaat niet. Ze blijven me dan achtervolgen en halen me uiteindelijk keihard in.
Ik vrees dan ook dat het er gewoon bij hoort. Je krijgt het erbij.. Alle onzekerheden, (doods)angsten en baalmomenten inclusief alle bijbehorende jankbuien, woedeuitbarstingen en tirades. Ik ben er, net als sommige mensen in mijn omgeving, soms zo klaar mee. Ik wil de regisseur weer zijn van mijn eigen leven, niet die stomme ziekte of de dokters in het ziekenhuis. Ik kan het duizend keer zeggen, maar het blijft slechts bij woorden. Ik zal geduld moeten hebben. Ik moet wachten tot de medicijnen zijn werk hebben gedaan of niet.. tot die tijd kan ik niet meer dan blijven huilen, vloeken en balen om alles wat er om me heen gebeurt. Blijven 'ontladen' om sterk te kunnen zijn en om op die manier ook het volgende avontuur tegemoet te treden.
Aan naasten zou ik mee willen geven.. Heb geduld en luister vooral.. Goed bedoelde en lieve adviezen kunnen in zulke situaties soms voelen als betweterigheid en bemoeienis. Iets wat je dus totaal niet (!) wilt bereiken. Het spijt me dat ik op die momenten zo'n onbegrijpelijke, onuitstaanbare draak ben. Daarvoor wil ik later heus mijn welgemeende excuses aanbieden, maar nu even niet. Wat ik dan wel van je nodig heb is je schouder om op te huilen, een dik kussen om tegen aan te schoppen of beter nog iemand die met mij mee schopt. Want erkenning voor de emoties is volgens mij de essentie van het (durven) delen van de emoties.
Ik wil deze blog toch nog even afsluiten met een wat minder beladen boodschap. Mijn (behandel)schema ziet er de komende tijd als volgt uit:
Ik weet inmiddels wat me ongeveer te wachten staat de komende maanden. Er is weer wat duidelijkheid! Dat geeft me naast al die spanningen gelukkig ook veel rust en hoop.
Bron: Daphne
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Vorige week weer voor de zoveelste uitslag bij de dokter geweest en de uitslag was volgens de hematoloog weer bevredigend, dus was dat voor mij ook het geval.
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.