Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Een blog over de liefde

Liefde overwint alles. Dat is wat ze altijd zeggen, maar is dat ook echt zo? Is het waar? Overleeft de liefde in tijden van echte crisis? Een crisis die kanker heet. 

Deze blog is heel persoonlijk en ik heb dan ook  wel even getwijfeld of ik het met jullie wilde delen, maar ook dit hoort bij mijn ziekteproces en dus zet ik graag mijn verlegenheid opzij. Ik zal geen details van mijn liefdesleven met jullie delen, maar de strekking van het verhaal gaat me aan het hart. Het heeft me al maanden in zijn greep.

lief·de (de; v; meervoud: liefdes, liefden) – De warme genegenheid en de oprechte belangstelling naar de ander. 

Ook ik heb een liefde. Iemand waar ik heel erg gek op ben. Ik heb zijn naam nooit expliciet laten vallen in deze blog als zijnde mijn grote liefde, maar dat maakt het niet minder waar. Menigeen zal niet weten over wie dit gaat, maar een enkeling misschien wel.

Toen deze ziekte op mijn pad kwam was onze liefde zeer pril. Pril en nog on stabiel, maar ook zo warm. In mijn hoofd maakte ik de mooiste plannen voor ons. 'All we needed was a little bit of time'.. Tijd dus. Tijd die we nooit kregen, want daar was ineens mijn tennisbal. Onbezorgd dromen over een romantische toekomst samen maakte plaats voor de ziekte en met name voor de lange weg naar de genezing. De strijd en alles wat er bij komt kijken. Onze 'relatie' kwam terecht in een storm die tot op heden nog niet is gaan liggen. Een storm waarin het steeds lastiger werd om elkaars hand vast te blijven houden.

Voor mij als nieuwbakken patiënt stond op 10 oktober 2015 de wereld plots stil. En wat gebeurt er als iets plots stopt met draaien? Precies. Je wil blijven bewegen, maar al snel wankel je en meteen daarna val je. Dat is wat er gebeurt . Je probeert uit man en macht je oude leven in stand te houden, maar je wordt al snel ingehaald door de situatie en uiteindelijk moet je zaken (tijdelijk) opgeven. Jouw leven verandert of je dat nu wil of niet. Het leven van je partner daarentegen gaat door. Misschien niet helemaal meer zoals het was, maar in de grote lijnen gaat het leven van je partner door. De plicht blijft roepen. De verleidingen blijven lokken. En dat is volgens mij ook volkomen normaal en ook volkomen logisch, maar ook zo ontzettend moeilijk.

Ik durf hier best toe te geven dat ik in de afgelopen maanden meer dan eens heel jaloers was op zijn leven. Dat ik wilde wat hij had. Dat ik me (noodgedwongen) buitengesloten voelde. Het frustreert me soms zo. Ik kan hem voor mijn gevoel niet meer bijhouden, want hij wil op vakantie.  Hij kan op vakantie. Ik niet. Hij heeft zin in een borrel. Ik ook, maar ik lig ziek op bed van de chemo. Hij wil een avondje op stap en ik moet weer afhaken omdat mijn bloedwaardes gevaarlijk laag zijn. Pffff.. En het enige waar ik me druk om moet maken is mijn vruchtbaarheid (hallo!) of om welke chemo-mutsje ik moet aanschaffen en oh ja.. of ik dit wel overleef. Zie je het voor je? Dat soort onzin. Het zijn slechts een paar voorbeelden, maar het contrast is duidelijk. Het is zo groot. Misschien wel te groot. Ik (of wij) heb(en) het er echt heel moeilijk mee.

Het levert zoveel strijd op. Verdriet en onzekerheid. Ik word af en toe zo onzeker. Ik ben niet alleen qua uiterlijk ontzettend veel veranderd. Ook in mijn hoofd zijn een hoop dingen anders. Veelal in positieve zin, maar de stress en de angst die kanker met zich meebrengt maken me soms alles behalve charmant. Blame it on the cancer? Het is toxisch.

En toch ben ik voor mijn gevoel niet de aller-lastigste kankerpatiënt. Ik ben wel eens ziek, ik mopper meer dan eens, ik heb angsten, ik heb dromen, maar de meeste tijd ben ik een heel normaal meisje van 25 die gewoon haar dagelijkse ding doet net als ieder ander en toch voel ik me anders. Ik voel me alsof ik een kooitje zit. Ik mag kijken naar alles wat er om me heen gebeurt. Ik kan mijn hand uitsteken en op die manier een klein beetje ervaren wat er gebeurt, maar ik kan er niet uit ontsnappen. De deur van de kooi blijft altijd dicht. Buiten die kooi gebeurt het allemaal. Daar leeft iedereen zijn eigen oude leventje. Ze wachten niet. Je kan roepen, maar ze stoppen niet.

Even een kleine noot tussendoor.. Ik hoop dat jullie me niet verkeerd begrijpen, want nogmaals ik neem het hen niet kwalijk. Ik vraag mezelf altijd af; Had ik het anders gedaan? Het antwoord is nee. Gewoon nee.

Misschien laat ik mezelf teveel vastzetten en moet ik vaker een poging wagen om uit de greep van de ziekte te ontsnappen, maar ik weet niet hoe. Of misschien moet ik me wel dapper overgeven aan het gevangenschap? Niet lullen, maar poetsen. Zou het daadwerkelijk tranen en ruzies schelen? Ik vraag het me af. Kan ik van de ander verlangen om zijn leven maar aan te passen aan mijn nieuwe leven? Is dat wat liefde is? Of is het juist loslaten? Accepteren dat je deze strijd alleen voert en de ander de onbezorgdheid van zijn leven gunnen? Zoveel vragen. Al maanden.

De liefde en kanker. Het is een onderwerp wat over het algemeen lastig te bespreken is met bijvoorbeeld lotgenoten. En, zo merk ik, ook lastig te beschrijven. Het is toch een intiem onderwerp wat meestal achter gesloten deuren blijft. Daarom eigenlijk ook deze blog. Ik wil er niet mee rond blijven lopen. Ik wil het uitspreken. Kanker maakt de liefde soms extreem lastig althans in mijn geval. Het vraagt uithoudingsvermogen, vertrouwen, daadkracht, wederzijds respect en geduld, eindeloos veel geduld. Het vreet energie. Energie die je misschien niet altijd hebt.

En nu, nu heb ik liefdesverdriet. Ik voel angst. Angst om alles wat ik had te verliezen. Om ook dit nog op te moeten geven omwille van de ziekte. Ik wil het niet, maar ik sta echt met mijn handen in mijn haar. Ik wil weer de zorgeloze, altijd vrolijke persoon zijn die ik ooit was. Ik weet ook dat ze nog in mij zit, maar ik moet nog een paar maandjes.. een paar lange maandjes. Ik kan, hoe graag ik ook zou willen, de ziekte niet uit mijn leven wissen op dit moment.

En nu? Nu weet ik niet hoe ik deze blog weer af moet sluiten. Ik weet ook niet of ik er tevreden over ben. Of ik alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Of ik mijn punt heb kunnen maken, maar het maakt me niet uit. Ik heb mijn hart gelucht. Ik ben het voor nu weer even kwijt.

L’amour triomphe de tout? Ik denk het niet.

Bron: Daphne

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.