Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Eitjes verzamelen

Lieve lezers, Allereerst weer ontzettend dankjewel voor alle lieve berichtjes die ik heb mogen ontvangen op mijn laatste bericht. Het is in geen woorden te beschrijven hoeveel dat voor me doet. Vandaag wil ik bijzonder nieuws met jullie delen. 

Misschien is het onderwerp voor sommigen van jullie er eentje uit de categorie 'too much information' (sorry daarvoor), maar ik wil het toch opschrijven. Het hoort bij mijn proces en wellicht geeft het sommige van mijn vrouwelijke lezers hoop!

Mijn (toekomstige) kinderwens

Ik heb het er hier eerder al een aantal keren over gehad. De behandelingen met chemo hebben de vervelende bijwerking dat je er onvruchtbaar van kan worden. Toen ik dat in het begin hoorde, stortte mijn wereld letterlijk in. Natuurlijk was deze deels al ingestort door al het slechte nieuws omtrent mijn gezondheid, maar dat bericht deed er bij mij nog wel een schepje bovenop. Ik vond het een verschrikkelijk hoge prijs die ik moest gaan betalen om weer beter te worden. Er was, gezien de grote van de tumor, op dat moment geen tijd meer om een spoed IVF procedure op te starten. Op hoop van zegen begonnen we toen zo snel mogelijk aan de kuren. Wonder boven wonder bleef ik tijdens de acht chemokuren steeds weer volgens schema ongesteld worden en daarmee groeide de hoop dat mijn vruchtbaarheid het traject zou gaan overleven. Ik was daar zo blij en dankbaar om.

Tijdens het gesprek met de dokter (het gesprek waarin werd gezegd dat ik waarschijnlijk 'schoon' was) ben ik meteen begonnen over het zo snel mogelijk laten invriezen van mijn eitjes met in mijn achterhoofd het idee dat er misschien nog een recidief zou kunnen komen. Nu was dan wel het moment om te kijken of er nog wat zat en om dat veilig te stellen. Zoals jullie allen weten kwam toen al gauw de stamceltransplantatie om de hoek kijken. Een dergelijke transplantatie kent vele bijwerkingen en jawel.. een daarvan is vrijwel 100% zeker onvruchtbaarheid. SHIT, dacht ik. Nu moet ik het alsnog gaan opgeven. Ik kon het niet los laten en ben bij de dokter opnieuw begonnen over het laten invriezen van mijn eitjes. Gelukkig had zij er zelf ook al aan gedacht en had ze reeds contact gehad met een gynaecoloog die gespecialiseerd is in vruchtbaarheidsonderzoek. Ze had ook al een afspraak voor me ingepland en die afspraak was gisteren.

Jongens, jongens.. wat was ik zenuwachtig zeg. Ik heb herhaaldelijk tegen mezelf gezegd '.. Het is er niet meer, ga uit van het slechtste etc.'. Puur uit zelfbescherming. Ik heb inmiddels zoveel tegenslagen gehad. Ik durfde niet meer te vertrouwen op de mogelijkheid op goed nieuws. Toch kwam er wel goed nieuws! Voorafgaand aan de afspraak heb ik bloed laten prikken en daaruit bleek dat ik nog behoorlijk wat hormonen aanmaakte wat er mogelijk op wijst dat ik nog vruchtbaar ben. YIEHAA! Voor de zekerheid werd er nog een echo gemaakt en op basis daarvan wil de dokter een spoed IVF (zonder bevruchting, enkel invriezen) wel proberen. Zij verwacht nog zeker wel een aantal bruikbare eitjes te kunnen oogsten (yup.. oogsten noemen ze dat, haha). Om te kunnen oogsten moet ik mezelf de komende twee weken elke dag twee keer injecteren met hormonen. Een heel gedoe, maar ik ga het gewoon doen. Ik ben bang dat als ik deze kans laat schieten, ik er later misschien spijt van krijg. Nu was de grote vraag gaan we het binnen de drie weken redden. Ik moet beginnen met de injecties op mijn eerste cyclusdag. Oftewel de eerste dag van mijn ongesteldheid. Daarna duurt het nog ongeveer twee weken tot de punctie (de oogst). Voor iedereen die een beetje kan rekenen.. Ik moest dus deze week ongesteld worden, anders zou mijn kans verkeken zijn. Sinds de kuren is mijn ongesteldheid niet heel regelmatig meer en dus moesten we er het beste van gaan hopen.

Ongelooflijk maar waar werd ik vanochtend (!) ongesteld! Ik ben zo ontzettend gelukkig dat deze toch wel unieke kans me is gegund. Kortom ik start vanaf vandaag met de hormooninjecties en hoop over twee weken een flinke lading eitjes veilig te kunnen stellen voor invriezen, zodat ik mogelijk in de toekomst nog moeder kan worden van mijn eigen kindjes!!

Ik heb zojuist mijn arts gesproken en die gaat ook akkoord met het traject. Direct na de punctie zal ik gaan starten met alles rondom de stamceltransplantatie. Op 28 april staat er een CT-scan gepland om het nulpunt te bepalen en vanaf 2 mei is de opname voor de eerste DHAP-kuur . Bloedstollend spannend allemaal, maar ik merk aan mezelf dat ik langzaamaan weer de kracht en de moed vind om er ook nu weer vol voor te gaan.

Jullie horen snel weer van me!

Bron: Daphne

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.