Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Examenvrees

Lieve lezers, Vandaag een blog bomvol vragen. Ik weet nu een kleine week dat ik op 18 maart de PET-scan heb en dat ik een paar dagen later op 22 maart de uitslag daarvan krijg. Ook al is de datum nog best ver weg. Hij houdt me meer bezig dan ik had verwacht. 

Dinsdag 22 maart. Het is ineens een heel beladen datum geworden. Het gevoel dat ik erbij krijg is precies hetzelfde gevoel als dat ik had toen ik mijn eindexamens deed. Ik was geen beste leerling en ging er niet met de beste cijfers in, maar had op het laatst wel wat extra moeite gedaan om toch voldoendes te kunnen halen. De uitslag kon dus zowel positief als negatief zijn. Een positieve uitslag was natuurlijk fantastisch geweest en zou een beloning zijn voor de kleine eindsprint die ik nog geprobeerd had te maken. Echter, een negatieve uitslag lag statistisch gezien meer in de lijn der verwachtingen.

In de periode tussen mijn laatste examen en de uitslag op donderdagochtend sliep ik heel erg slecht. Ik lag telkens te malen. Bang voor de waarheid die ik stiekem eigenlijk al wist. Ik had natuurlijk ook naar de antwoorden gekeken op internet. Du-huh. Toch had ik hoop!
Afijn, het bleek valse hoop. Destijds zakte ik voor mijn eindexamens. Ook al had ik me erop voor kunnen bereiden.. Het was verschrikkelijk! Tranen met tuiten. Wat een klote-dag was dat. Stiekem had ik in mijn dromen al afscheid genomen van de middelbare school en woonde ik al op kamers in de stad waar ik zou gaan studeren. Niet dus. Ik mocht nog een jaartje langer doorleren terwijl al mijn vriendinnetjes wél gingen studeren.

Dat werd een jaar waarin ik echt alles heb gegeven. Mijn tweede kans op een diploma. Nog meer spanning dan het jaar daarvoor tijdens de examenperiode. Het was erop of eronder. Ik vergeet het nooit meer. Het telefoontje van de docent met de verlossende woorden ‘Je bent geslaagd!!!’. Ik heb staan dansen in de woonkamer en keihard gehuild van blijdschap. Het was een dag die ik nooit zal vergeten na maar liefst acht jaar middelbare school.

Ik wil even de vergelijking maken met de situatie waar ik me nu in bevind, want ik heb een beetje last van examenvrees. Ik hoop wel, maar ik durf nog niet echt te dromen. Ik ging er in oktober natuurlijk niet al te best in en ook al heb ik alles gedaan wat ik kon.. Toch blijft de uitslag onzeker. Net als toen. Kanker is onvoorspelbaar. Het moet écht helemaal weg zijn. Geen kleine zwevende celletjes meer. Gewoon helemaal weg. Ik ben dan ook nu al enorm bezig met 22 maart, want hoe realistisch is het dat het dan helemaal weg is? Het kan opnieuw een datum worden die mijn leven gaat veranderen.

Een goede uitslag betekent dat ik weer 'gezond' ben. Geen vervolgtraject meer, gewoon gezond. Net als 5 maanden geleden. Dan kan ik dus ook weer plannen maken net als vijf maanden geleden. Of toch niet? Ga ik me ook echt gezond voelen? Ga ik me dan anders voelen dan nu of duurt het weer even voordat ik eraan gewend ben zoals ook gebeurde toen ik hoorde dat ik ziek was? En wat nu als ik nog ziek ben? Hoe ga ik dan reageren? Kan ik dan zo sterk blijven? Komen er dan weer nieuwe onzekerheden bij of misschien zelfs wel bijwerkingen? Kan ik het wel aan om nog een paar maanden 'stil' te staan?

Hoe wil ik deze dag beleven en met wie? Wat heb ik nodig? Is het gek dat ik me er zo op voor wil bereiden? Ik heb echt 1000 en 1 vragen. Ik wil gewoon dat het bijzonder wordt. Dat ik de blijdschap of het verdriet, maar voornamelijk de ontlading kan delen met de mensen die het meest belangrijk voor me zijn. We hebben samen zo’n strijd geleverd.

Ik ben wel eens onzeker of ik me niet teveel aanstel. Of ik me die dag niet romantischer voorstel dan dat hij daadwerkelijk is? Want het is toch maar een moment.. Het besef komt toch pas later..?

Bron: Daphne

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.