Van een überenthousiaste Inieh naar soms een hele stille meid. Wat heb ik de afgelopen dagen genoten, niet perse omdat het kerstmis was maar omdat ik zo goed in mijn vel zat.
Sinds twee weken kan ik de zorg voor de kindjes weer grotendeels zelf. Wat voelt het goed om weer volop van ze te kunnen genieten, het is zo mooi om mama van ze te mogen zijn. Inmiddels kook ik steeds meer en ook de huishoudelijke klusjes staan weer op mijn dagprogramma. Alles kan, zolang ik 's middags maar even mijn bed in duik om te rusten.
'Alles kan', zegt eigenlijk al genoeg. Degene die me door en door kennen weten dat ik het (in dit geval mezelf) er niet zomaar bij laat zitten. Ik wil meteen alles en dan gaat mijn lichaam natuurlijk protesteren. Het kan natuurlijk ook niet dat ik alles gewoon doe zoals ik gewend was terwijl ik pas op dag 53 zit na de stamceltransplantatie. In principe is er tijdens de eerste 100 dagen het meeste kans op complicaties, het zorgeloos behalen van die 100 dagen grens wordt dan ook echt als een mijlpaal gezien. Voor het lichamelijk herstel/revalidatie staat één jaar. Met andere woorden... Wat meen ik me wel niet met die 53 dagen ;)
Dus, dat ik dan ineens moe ben na een intensieve morgen is niet gek, ook het feit dat ik soms wel eens een pijntje voel hier of daar hoort er nou eenmaal bij. Dat mijn spijsvertering nog niet helemaal lekker loopt neem ik te koop toe, dat heb je nou eenmaal als je slijmvliezen zodanig aangetast zijn geweest. Maarja, eenmaal eens een klap in je gezicht gekregen te hebben dat je gezond dacht te zijn en kanker bleek te hebben zorgt ervoor dat mijn lichamelijk vertrouwen nog niet helemaal terug is. Na een aantal goede dagen, heb ik soms weer even een onzeker moment. Denk ik na over mijn gewicht, maar durf ik niet op de weegschaal te gaan staan omdat ik bang ben dat ik misschien afval. Of ontdek ik een donker lijntje op elke nagel, op de plek waar ze elke twee weken zaten tijdens de ABVD, maar bedenk ik me nu dat de laatste chemo veel langer geleden is dan twee weken. Met andere woorden, is dat donkere lijntje nog van de laatste chemo of is er weer iets anders aan de hand? En waarom zie ik soms weer sterretjes als op opsta, heb ik teveel gedaan of? En zelfs het 'goed' voelen is soms eng, want is het wel goed als ik me goed voel. De vorige keer voelde ik me super en bleek de Hodgkin weer terug gekomen te zijn. Onzekerheden gaan tot het uiterste, de circel is zo rond. Maar ik wil dat cirkeltje niet ingaan.. Ik hou me vast aan een van mijn favoriete quotes:
'The Struggle you're in today, is developing the strenght you need for tomorrow'
Ik leef met de dag, kijk niet verder vooruit dan morgen. Daarom kan ik doorgaans genieten van alles om me heen en heb ik zelfs weer zoveel projecten op mijn to do list staan dan mijn dagen tekort zijn. Ik zing, ik lach en samen genieten we enorm als gezin. Het is meer dan geweldig in ons nieuwe huis, ons nieuwe plekje.. Hopelijk ons nieuw begin. En ook al bekruipt me soms een angstaanjagend gevoel als ik denk aan de toekomst, omdat ik er zo graag deel van uit wil maken maar ik er niet vanuit durf te gaan. Ik leef, ik maak herinneringen.. Elke dag is er een die telt. Ik wil er zijn, voor de mensen om me heen, liefhebben en zorgen. Oh man, ik kan niet wachten om op een dag te horen dat ik schoon ben. Echt ik ga gillen!! En dan... Komt er een mega feest! ;) dus, bereid je maar voor! Ik ben er klaar voor.
Bron: Ineke
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Vorige week weer voor de zoveelste uitslag bij de dokter geweest en de uitslag was volgens de hematoloog weer bevredigend, dus was dat voor mij ook het geval.
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.