Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Joehoeee officieel 2 chemo's afgerond!

Zo! de vierde chemo is een feit. Vanmorgen mocht ik me om half 10 melden in het MOC in Venray. Dit keer was het Romy die de chemo bij mij ging toedienen. 

Wat zijn ze toch allemaal lief die verpleegkundigen :D. Helaas verliep het inlopen van de chemo iets minder soepel als de vorige keer. Misschien heb ik toch niet heel goed op mijn ademhaling gelet dit keer. Anyway, toen het nare gevoel bij de toediening van de Dacarbazine weer de kop op stak was ik zo overrompelt dat ik ervan overstuur raakte, een beetje teleurgesteld in mezelf. Niet helemaal mijn ding hoor dat zakje... bahbah! en dan is het ook nog eens de grootste zak van maar liefst 550 ml.

In het MOC hadden ze dat nog niet eerder meegemaakt, dat iemand zo op een chemo reageert. Dus wellicht heeft het ook gewoon met mijn emotie te maken. Die chemo is niet echt iets waar ik om sta te springen. Gewoon het gevoel dat je weer moet, maar je hele lichaam met alles protesteert van binnen. Tegenwoordig proef ik de vloeistoffen zelfs in mijn mond als ze worden toegediend. Gelukkig heb ik een hele lieve butler Mark die me continu voorziet van thee met heel veel suiker ;). Met al dat vocht moet ik ook echt 100x naar de wc in die paar uurtjes. En jawel, op de afdeling hebben de mensen die chemo toegediend krijgen zelfs een eigen WC ;) daar past de kerstboom die vast zit aan mijn arm ook prima door de deur. Door alle toestanden met mezelf duurde de toediening dit keer 4 uur in plaats van 2,5 uur. Beetje jammer... Met het gevoel alsof ik overreden was door een vrachtwagen, liepen we de 89 traptreden weer omlaag richting de auto.

Dit keer geen lunch voor ons, ik had er niet zoveel behoefte aan. Het allerliefste kroop ik gewoon direct in bed bij thuiskomst. Maar dat idee was een beetje mislukt toen ik in het voorbij gaan van het aanrecht de lade ontdekte met al het lekkers. Als eerste was de Bolognese chips aan de beurt, gevolgd door een hete kom met erwtensoep. En dat terwijl ik niet eens zwanger ben haha! Na een kort dutje werden de kindjes weer thuis gebracht door oma Marleen. Wat hebben ze weer lekker op de boerderij gespeeld! Zo fijn dat ze het ook naar hun zin hebben als Mark en ik even weg zijn. En hoe heerlijk is het om ze even helemaal plat te knuffelen na zo'n minder prettige ochtend.

's Avonds kwamen papa en mama weer gezellig frietjes eten, ik citeer Tren 'Jeeeeeeeeej opa, oma Tietjes eteeeeeen' [of had ik dat al eens verteld :p]. Na een klein beetje friet dat deze keer beter ging voor mij dan de andere keren, plunderde papa, mama en ik nog even de Chocolade taart die Susan voor ons gemaakt had. Nou... ik kan je vertellen, die dexamethason werkt prima voor de eetlust ;). Hopelijk vallen de bijwerkingen de komende dagen mee en kan ik gewoon weer heerlijk 13 dagen genieten.

Jeeej! de eerste training begeleid trainen is een feit!
Afgelopen week heb ik overigens voor het allereerst onder begeleiding gesport bij de fysiotherapeut. Zoals ik al eerder heb vertelt, blijkt mijn conditie echt RUK te zijn. Met het trainen hoop ik een beetje mijn conditie op peil te houden en misschien zelfs een beetje naar een hoger niveau te tillen. [Ik hoor de mensen om me heen al denken dat ik niet teveel eisen aan mezelf moet stellen hihi] en nee dat doe ik niet, de fysiotherapeut houdt me strikt in de gaten tijdens het sporten.

Allereerst kreeg ik een sub inspanningstest, 6 minuten fietsen op een vast tempo. Michel de fysiotherapeut hield daarbij mijn hartslag nauwlettend in de gaten. Elke minuut werden de scores genoteerd, aan de hand daarvan wordt het trainingsprogramma verder opgesteld. Na het fietsen mocht ik 15 minuten op de loopband. Michel stelde voor om te beginnen met een snelheid van 5 km/u, dat stelde tenslotte eigenlijk niks voor. Al snel werd het verhoogd naar 6 km/u, want ook dat is een gewoon lekker looptempo die goed te doen moet zijn, aldus Michel. Heel stiekem moest ik toch wel flink bijpoten, je kent mij... ik ga echt niet toegeven en al helemaal niet als het een 'normaal'  looptempo blijkt te zijn. Wat schandalig eigenlijk dat mijn conditie zo hard achteruit is gegaan.. maar wat heerlijk tegelijk om weer te voelen hoe het is om je lichaam eens even goed in te spannen. Op de achtergrond zong Ben Howard lekker motiverend: 'Keep your head up, keep your heart strong'  YEAH... Precies wat ik nodig had!

Na de loopsessie was het tijd voor het trainen van de hoofd spiergroepen door middel van een aantal Squats. Dit is een oefening waarbij je met een halterstang op je schouders door je knieën buigt. De stang zelf weegt 10kg. Dat voelde opzich voldoende, maar goed het is natuurlijk wel de bedoeling dat ik de spieren ga trainen dus de stang werd aangevuld met twee keer 5kg aan beide kanten. Met een gewicht van 20kg op mijn schouders heb ik dus enkele squats uitgevoerd. Gewoon even om te voelen hoe het was ;) nou dikke prima! Ik ben zo blij dat ik nu lekker aan de slag kan gaan met het sporten. Gewoon het idee dat ik zelf een bijdrage lever aan het herstel van mijn lichaam, mijn gezondheid.

Ik krijg heel vaak een mooi compliment dat mensen het zo knap vinden wat ik doe, hoe ik het doorsta. Maar zelf heb ik juist het gevoel dat ik er helemaal niets voor doe. Ik moet het gewoon ondergaan, ik heb geen keus en zolang ik me goed voel leef ik zoveel mogelijk zoals ik deed voor de chemo kuren. Zo doe ik gewoon mijn eigen boodschappen voor de hele week en om de dag twee kindjes in bad.. [ja, dat vind ik stiekem een topsport opzich ;)], probeer ik dagelijks lekker buiten te wandelen als het weer het toelaat en ben ik zelfs afgelopen week gewoon drie ochtenden wezen werken. Heerlijk om gewoon Inieh te kunnen zijn, ik heb er dan ook moeite mee om gewoon thuis te blijven.. ik heb heel sterk te behoefte om onder de mensen te zijn en kleine uitstapjes te maken of mensen op de thee vragen. Dus schroom niet om gezellig met mij en de kindjes thee te komen drinken, als je tenminste niet verkouden bent :p. Ik hou ervan ;).

Thorax foto
Afgelopen week heb ik na het bloedprikken voor de chemo ook even een Thorax foto c.q. longfoto laten maken. Dit omdat ik graag zekerheid wilde dat er niks bijzonders met mijn longen aan de hand was, ondanks de pijn/gevoeligheid de hele tijd. Met slechts een telefoontje was de foto al geregeld. Dhr. Koster deed er gelukkig totaal niet moeilijk over, sterker nog... z'n reactie was 'Tuurlijk meid, als het jou geruststelt maak ik een briefje voor je klaar en kun je de foto's laten maken. Als er iets aan de hand is dan hoor je van me.' Wauw zeg! dat, dat zomaar eventjes kan... stond ik eigenlijk van te kijken.

Nou moet ik toch nog heel even benadrukken hoe 'leuk'  het eigenlijk is om te gaan bloedprikken en foto's te laten met die CITO stempel achter je naam. Ik pak een nummertje en PING mijn nummer verschijnt op het scherm, loop naar de balie... de briefjes worden vervolgens voorzien van groene spoed stickertjes waarna ik nog niet eens kan plaatsnemen in de wachtruimte want, PING mijn nummer verschijnt direct op het scherm. Hoppa, bloed prikken en terwijl ik terug loop naar de wachtruimte hoor ik al de PING waarmee mijn nummer alweer op het scherm verschijnt voor de röntgenfoto. De deur van de behandelruimte wordt al opengegooid en ik kan direct doorlopen, bovenkleding uit, twee keer klikken en de longfoto's zijn een feit. Super service toch, dat mag ook wel eens gezegd worden over het ziekenhuis ;).
 
De middag ging vlug voorbij en om 17.00 uur dacht ik nog even, 'Yes, Dhr. Koster heeft niet gebeld, dan is alles goed!'. Nou 17.02 uur ging mijn telefoon, 'anoniem'. Mijn hart kroop in mijn keel en jawel hoor Dhr. Koster was aan de andere lijn. NEE! Hoe snel kun je vreselijk zenuwachtig zijn bij het horen van een stem, heeeeeeeel snel dus! Hij belde slechts om te zeggen dat alles goed was.. pfieww wat een opluchting na een mega zenuwpiek. Ik was zo in 'shock' dat ik niet eens verder durfde te vragen hihi.

Ook mijn bloedwaarden doen het trouwens echt super, ik ben gewoon trots op mijn lichaam dat het zo goed herstelt van de chemo. Dit zijn de waarden tot nu toe:

                            Voor chemo     na Chemo 1     na Chemo 2     na Chemo 3
Trombocyten              462                379                   329                    320
Leucocyten                  19                 6.7                    5,9                       6,6
HB                               6,4                7,0                    7,0                       7,2

Trombocyten zijn de bloedplaatjes in je bloed, deze zorgen voor de bloedstolling bij bijvoorbeeld een wond. De normale waarde ligt tussen de 150 en de 400. De Leucocyten zijn de witte bloedcellen in je bloed en zijn met name betrokken bij ons afweersysteem. Een verhoogd aantal leucocyten kan bijvoorbeeld wijzen op een ontsteking of infectie in je lichaam. De normale waarde ligt tussen de 4,5 en de 11. Als de leucocyten bij mij dalen tot onder de 1,5 is er dus sprake van een lage weerstand en wordt er geen chemo toegediend omdat daarmee mijn weerstand tot nihil wordt gebracht. Gelukkig zijn ze super zoals je ziet! Het HB gehalte in je bloed kennen de meeste mensen wel, bij vrouwen ligt de normale waarde tussen de 7,5 - 10. Met andere woorden, mijn bloedbeeld wordt er met dank aan de chemo's alleen maar beter op. Super toch!

Zo, nu heb ik met deze megablog wel even de vraag naar waar mijn nieuwe blog blijft toch wel goed gemaakt of niet ;). Zo mooi dat zoveel mensen nog altijd mijn blog blijven volgen. Dank dank daarvoor. Geniet ervan want ik beloof jullie dat ik over 6 maanden genezen ben! hihi ;) nog 'maaaaaar' 12 toedieningen/6 chemo's te gaan.
 
Bron: Ineke

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.