Wijsheid in Weerbaarheid
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Zo! de vierde chemo is een feit. Vanmorgen mocht ik me om half 10 melden in het MOC in Venray. Dit keer was het Romy die de chemo bij mij ging toedienen.
Wat zijn ze toch allemaal lief die verpleegkundigen :D. Helaas verliep het inlopen van de chemo iets minder soepel als de vorige keer. Misschien heb ik toch niet heel goed op mijn ademhaling gelet dit keer. Anyway, toen het nare gevoel bij de toediening van de Dacarbazine weer de kop op stak was ik zo overrompelt dat ik ervan overstuur raakte, een beetje teleurgesteld in mezelf. Niet helemaal mijn ding hoor dat zakje... bahbah! en dan is het ook nog eens de grootste zak van maar liefst 550 ml.
In het MOC hadden ze dat nog niet eerder meegemaakt, dat iemand zo op een chemo reageert. Dus wellicht heeft het ook gewoon met mijn emotie te maken. Die chemo is niet echt iets waar ik om sta te springen. Gewoon het gevoel dat je weer moet, maar je hele lichaam met alles protesteert van binnen. Tegenwoordig proef ik de vloeistoffen zelfs in mijn mond als ze worden toegediend. Gelukkig heb ik een hele lieve butler Mark die me continu voorziet van thee met heel veel suiker ;). Met al dat vocht moet ik ook echt 100x naar de wc in die paar uurtjes. En jawel, op de afdeling hebben de mensen die chemo toegediend krijgen zelfs een eigen WC ;) daar past de kerstboom die vast zit aan mijn arm ook prima door de deur. Door alle toestanden met mezelf duurde de toediening dit keer 4 uur in plaats van 2,5 uur. Beetje jammer... Met het gevoel alsof ik overreden was door een vrachtwagen, liepen we de 89 traptreden weer omlaag richting de auto.
Dit keer geen lunch voor ons, ik had er niet zoveel behoefte aan. Het allerliefste kroop ik gewoon direct in bed bij thuiskomst. Maar dat idee was een beetje mislukt toen ik in het voorbij gaan van het aanrecht de lade ontdekte met al het lekkers. Als eerste was de Bolognese chips aan de beurt, gevolgd door een hete kom met erwtensoep. En dat terwijl ik niet eens zwanger ben haha! Na een kort dutje werden de kindjes weer thuis gebracht door oma Marleen. Wat hebben ze weer lekker op de boerderij gespeeld! Zo fijn dat ze het ook naar hun zin hebben als Mark en ik even weg zijn. En hoe heerlijk is het om ze even helemaal plat te knuffelen na zo'n minder prettige ochtend.
's Avonds kwamen papa en mama weer gezellig frietjes eten, ik citeer Tren 'Jeeeeeeeeej opa, oma Tietjes eteeeeeen' [of had ik dat al eens verteld :p]. Na een klein beetje friet dat deze keer beter ging voor mij dan de andere keren, plunderde papa, mama en ik nog even de Chocolade taart die Susan voor ons gemaakt had. Nou... ik kan je vertellen, die dexamethason werkt prima voor de eetlust ;). Hopelijk vallen de bijwerkingen de komende dagen mee en kan ik gewoon weer heerlijk 13 dagen genieten.
Jeeej! de eerste training begeleid trainen is een feit!
Afgelopen week heb ik overigens voor het allereerst onder begeleiding gesport bij de fysiotherapeut. Zoals ik al eerder heb vertelt, blijkt mijn conditie echt RUK te zijn. Met het trainen hoop ik een beetje mijn conditie op peil te houden en misschien zelfs een beetje naar een hoger niveau te tillen. [Ik hoor de mensen om me heen al denken dat ik niet teveel eisen aan mezelf moet stellen hihi] en nee dat doe ik niet, de fysiotherapeut houdt me strikt in de gaten tijdens het sporten.
Allereerst kreeg ik een sub inspanningstest, 6 minuten fietsen op een vast tempo. Michel de fysiotherapeut hield daarbij mijn hartslag nauwlettend in de gaten. Elke minuut werden de scores genoteerd, aan de hand daarvan wordt het trainingsprogramma verder opgesteld. Na het fietsen mocht ik 15 minuten op de loopband. Michel stelde voor om te beginnen met een snelheid van 5 km/u, dat stelde tenslotte eigenlijk niks voor. Al snel werd het verhoogd naar 6 km/u, want ook dat is een gewoon lekker looptempo die goed te doen moet zijn, aldus Michel. Heel stiekem moest ik toch wel flink bijpoten, je kent mij... ik ga echt niet toegeven en al helemaal niet als het een 'normaal' looptempo blijkt te zijn. Wat schandalig eigenlijk dat mijn conditie zo hard achteruit is gegaan.. maar wat heerlijk tegelijk om weer te voelen hoe het is om je lichaam eens even goed in te spannen. Op de achtergrond zong Ben Howard lekker motiverend: 'Keep your head up, keep your heart strong' YEAH... Precies wat ik nodig had!
Na de loopsessie was het tijd voor het trainen van de hoofd spiergroepen door middel van een aantal Squats. Dit is een oefening waarbij je met een halterstang op je schouders door je knieën buigt. De stang zelf weegt 10kg. Dat voelde opzich voldoende, maar goed het is natuurlijk wel de bedoeling dat ik de spieren ga trainen dus de stang werd aangevuld met twee keer 5kg aan beide kanten. Met een gewicht van 20kg op mijn schouders heb ik dus enkele squats uitgevoerd. Gewoon even om te voelen hoe het was ;) nou dikke prima! Ik ben zo blij dat ik nu lekker aan de slag kan gaan met het sporten. Gewoon het idee dat ik zelf een bijdrage lever aan het herstel van mijn lichaam, mijn gezondheid.
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Vorige week weer voor de zoveelste uitslag bij de dokter geweest en de uitslag was volgens de hematoloog weer bevredigend, dus was dat voor mij ook het geval.
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.