Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

Koekoek

Daar lig je dan, midden in de nacht.. Wakker door een brandweer die met loeiende sirenes door het dorp reed. Bedankt. Maar wel fijn dat ze levens redden uiteraard ;), graag zelfs!

Ineens heb ik best zin om weer een blog te typen! Het is ook alweer zo lang geleden.. Vandaag waren we even naar de opendag van het ziekenhuis geweest. Wauwwwww de nieuwe kraamsuites in het geboortecentrum! Moooooi! Daar zou je zo nog een keer voor willen bevallen. Ja echt! Maar voordat we bij die kraamsuites waren moesten we eerst door het ziekenhuis.. Van voor tot achter. Langs het bloedprikken, de apotheek, de poli's.. Allemaal niet zo spannend totdat we langs route 84 radiologie kwamen en door moesten naar de spoedafdeling.

Kreeg meteen een beetje de zenuwen, ergens voelde het ook weer vertrouwd. Belachelijk eigenlijk dat ik zo vaak op de SEH ben geweest de afgelopen 8 maanden en dat ik de route beter ken dan ik zou willen. Dat ik gewoon weet achter welke deur zonder bordje wat voor ruimte zit. Welke deuren allemaal binnendoor weggetjes zijn naar de behandelruimtes op de SEH. En nu liep ik er gewoon langs met mijn mooie mini's gewoon voor de leuk. Mijn mini's die er gelukkig niet zoveel van meekrijgen wat er allemaal is gebeurt de afgelopen maanden. Althans dat denk ik, het tegendeel blijkt waar als Tren dicht tegen me aan loopt en aangeeft dat hij bang is. Hij wil naar buiten.. Hij voelt mijn spanning. Maar we gaan door, ik moet door.. Ik wil alleen maar leuke dingen en die kraamsuites zijn leuk! Dat we toevallig onverwacht langs de ruimtes kwamen waar ik over twee weken mijn PET-CT scan krijg.. Dat kan gebeuren.

Blijft eng die scan, ondanks de goede tussen uitslagen betrap ik mezelf erop dat ik geregeld mijn hals aftast en in de spiegel kijk of alles nog weg is. Want het was toch weg? In de avonden heb ik vaak last van mijn rechterlong. Soms ben ik heel goed en denk ik heel hard dat het vast gewoon allemaal nog gevoelig is, van de chemo en van het verdwijnen van Hodgkin. Soms, soms maakt het me benauwd en ga ik weer bergafwaarts naar, wat als? Soms ben ik ervan overtuigd dat ik nog meer chemo's moet.. Of bestralingen en soms hoop ik dat het me gegund is. Dat ik klaar ben.. Dat ik in complete remissie ben.. Dat ik eindelijk weer gewoon mag zijn! Zou het? Mag het? Pleaaaaaase! Maar nog altijd ben ik ervan overtuigd dat ik 80 word! Want dat moet, dat is gewoon zo, KLAAR.

Goed, nu ben ik klaar wakker, was ik dat niet.. Dan werd ik dat wel door de wekker van mark. Tjeeeminee 4.30 uur. Mijn bikkel moet alweer bijna opstaan om te melken. Nog maar 6 maanden.. Ook voor hem is het volhouden.. Doorgaan.. De super zware laatste loodjes. Wel grappig hoe hij naar z'n telefoon staart om z'n wekker uit te krijgen. Ondanks het lawaai duidelijk nog ver weg. Ik moet hem zelfs aanstoten om nog een keer naar z'n telefoon te kijken want de wekker ging niet eens uit en hij sliep alweer. Ik ga ook maar weer eens een slaappoging wagen.. Zodat ik me niet hoef af te vragen waarom ik nou zo moe ben.. ;)

Slaaplekker!

Bron: Ineke

Ook interessant

  • Waldenström

    Vermoeidheid en het energiefabriekje

    Een van onze dochters stuurde mij de link van een artikel waarin werd uitgelegd wat het Amsterdamse UMC en de Vrije Universiteit hadden ontdekt bij long covid patiënten. In het kort komt het er op neer dat de mitochondriën, onze eigen energiefabriekjes, niet meer goed functioneren bij hen. Het gevolg is dat deze patiënten extreem vermoeid zijn na een inspanning. Zo te lezen is dit een doorbraak.

  • Leukemie, Stamceltransplantatie

    In de gloria

    In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.

  • Waldenström

    Daar is de kou weer!

    De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.