Een zeldzame bijwerking op een zeldzame ziekte. Voor ik daar radeloos van werd kon ik naar een ander ziekenhuis waar onderzoek werd gedaan naar een mogelijke behandeling. De jonge arts haalde me op en excuseerde zich meteen voor de rommelige wachtkamer, die was lang niet zo mooi als bij mijn vaste ziekenhuis.
‘Ach, als ik een goed boek heb, dan maakt het mij niet uit waar ik zit.’ Meteen maakte ze me duidelijk welk regime mij te wachten stond: ‘Het komend jaar gaan wij elkaar heel vaak zien.’ Er zat iets van enthousiasme in haar woorden.
In de weken die volgden voelde ik me een proefkonijn door de vragen, de biopten en de infusen. En of dat nog niet genoeg was, vond zij – een paar jaar jonger dan ik – het lastig om me te vousvoyeren. Van een echte afstand was geen sprake, want ze had telkens weer aandacht voor de boeken die ik las: Céline, Hesse, Houellebecq. Haar doctoraal onderzoek stond het lezen van romans in de weg. ‘Is dat niet één van de grootste voordelen van het patiënt zijn,’ zei ik ‘dat we in de ruimte die we nog hebben zoveel interessante dingen kunnen doen.’
Wanneer ik me goed voelde schreef ik aan een boek dat ooit eens uit moest komen. In de maanden die volgden informeerde ze telkens naar mijn schrijven. ‘Als het af is wil ik graag een exemplaar!’ Met dezelfde vervoering kon ze praten over haar proefschrift. Alles wat ze ontdekte zou mensen gaan helpen. Wie regelmatig in een ziekenhuis komt ontmoet regelmatig jonge mensen die gedreven zijn in onderzoek en behandeling. Hun gretigheid naar kennis geeft zoveel hoop voor de patiënten die volgen.
Inmiddels zijn we een paar jaar later en heeft zij mijn boek en ik haar proefschrift gelezen. ‘Het is niet zo leesbaar als jouw boek’ schreef ze me. Proefschriften staan bol van de verwijzingen, medische termen en zijn bovendien in het Engels geschreven. Tot mijn verbazing begreep ik wat er stond. Niemand weet zoveel van de ziekte als de patiënt, dacht ik nog, maar het kan niet de bedoeling zijn om een amateur-hematoloog te worden.
Patiënten hebben toegang tot alle informatie. En hoe meer er onderzocht wordt hoe meer informatie er is. Dan gaat het niet om alles weten, maar om weten wat je moet negeren. Voor veel kennis moet je bij de specialist zijn, dan houd je tijd over voor de dingen die het leven mooi maken.
Lees meer van Martijn.
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Iedereen moet wel eens een gevoel gehad hebben van wat doe ik hier? Wat stelt dit leven voor? Of, wat zijn de dingen om mij heen toch raar! Deze vragen kunnen een heel vervreemdend gevoel opwekken. Voor je wegzakt in een existentiële crisis zou je Dostojewski of Jean-Paul Sartre kunnen lezen, maar heb je al eens gedacht aan David Bowie?
De liefde voor mijn bank was de voorgaande weken veel te groot, tot de bronchitis begon te temperen en ik vanzelf een hekel kreeg aan dat voortdurende gehang.
Nou ja, geen nieuws is natuurlijk niet waar. Al zou je je ogen en oren dicht doen dan nog kun je niet ontsnappen aan de realiteitswaanzin zoals die momenteel in de wereld rondwaart.
Afgelopen woensdag (22-01) waren we weer op bezoek bij hematoloog dr. van Zaanen in het Franciscus Vlietland in Schiedam. Een week eerder was er weer bloed afgenomen en nu werd de uitslag met ons besproken, want Karin gaat altijd mee.
Mopperen is ons niet vreemd in Nederland en gebeurt helaas ook regelmatig tegen het zorgpersoneel.
