Het moet zo ongeveer vlak na de diagnose acute leukemie zijn geweest dat een vriend me vertelde dat hij mijn naam als domein had vastgelegd.
Hij had het idee dat ik wel goed kon schrijven, ook al had ik daar geen trek in. Ik was zoals je dat zegt druk met overleven en deelde alleen wat muziekjes op Facebook. Toch bleef het idee hangen en al snel vulden veel notitieblokken met mijn gedachten. Deze werden pas gepubliceerd op mijn site toen ik stopte met werken een paar jaar later. Aanvankelijk waren het nog algemene motiverende verhalen of doordenkers. Door persoonlijke ervaringen over mijn gemodder te delen kreeg ik steeds meer lezers.
Een kennis stelde na een jaartje dat ik wel klaar moest zijn met mijn kankerverhalen. Er zijn blijkbaar mensen die niet geconfronteerd willen worden met de ellende die vroeg of laat ook voor hen komt. Juist daarin vond ik mijn motivatie om door te schrijven, want we leven in een tijd waar carrière een keuze is, een killerbody te koop is in de sportschool, geluk uit een pillenpotje komt en het leven je toelacht als je zelf de slingers maar ophangt. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar hoe ga je door als het niet wil lukken?
Deze vraag kon ik onmogelijk in een blog beantwoorden, laat staan in een reeks. Nee, als ik het echt duidelijk wil maken, dan kan dat het best in een boek. Eerst dacht ik nog aan een zelfhulpboek met mijn belangrijkste leefregels, maar ik heb zo’n moeite met uitgeschreven oplossingen. Ieder mens en iedere situatie is anders. Ik ben wars van oppervlakkige ideeën als het positief denken of het genieten wat ons zo wordt opgelegd. Er moest een verslag komen dat zo is doordacht dat het dieper gaat dan de clichés.
Het boek, waarvan ik de titel 28 oktober bekend maak, is een persoonlijke geschiedenis geworden die ik zo oprecht mogelijk heb proberen weer te geven. Ik wilde je een klap in je gezicht geven, zonder dat je wordt gegrepen door hopeloosheid. Zoals je me kent citeer ik filosofen op een manier dat je het begrijpt. Er komt heel erg veel film, muziek en literatuur langs. Ik weet zeker dat je mijn referenties niet allemaal kent. Stiekem zou ik het heel gaaf vinden als je je aangespoord voelt om meer kunst te ontdekken, omdat het je kan helpen een weg te vinden in je leven.
Een boek schrijven stond nooit op mijn wensenlijst. Dit is één van de weinige productieve dingen die ik doe wanneer ik kan. Het gaat dus niet vanzelf. Dit is het resultaat van 9 jaar overdenken, formuleren, heel veel schrappen en nog meer jankpartijen. Ik heb nog nooit zoiets groots de wereld in gestuurd en me tegelijkertijd zo klein gevoeld. Ik zou het fijn vinden als je de tijd neemt om het te gaan lezen.
Lees meer van Martijn . . . . .
Het eerste hoofdstuk in mijn ‘CLL-boek’ start in februari 2013 na deze mededeling: “U hebt CLL, maakt u niet teveel zorgen, het is niet agressief en de levensverwachting ligt tussen de 5 en 12 jaar”. BAMM!
Steevast iedere ochtend tussen zeven en halfacht gaat de klink van onze slaapkamerdeur naar beneden waarna Feline vrolijk en wakker naar Roos toe trippelt. Ze weet dat ze mij niet moet lastig vallen op dit tijdstip, maar Roos kan er niet omheen. Feline wil haar mee naar beneden hebben en krijgt na wat zeuren haar zin.
‘Mijn hart gaat tekeer en ik kom niet vooruit.’ Wandelend door de drukke en steile Griekse straten belde ik hijgend Rosie op.
Het eerste hoofdstuk in mijn ‘CLL-boek’ start in februari 2013 na deze mededeling: “U hebt CLL, maakt u niet teveel zorgen, het is niet agressief en de levensverwachting ligt tussen de 5 en 12 jaar”. BAMM!
Vandaag is het precies 17 jaar geleden dat ik de definitieve diagnose ziekte van Kahler oftewel multipel myeloom kreeg. Diezelfde middag heb ik contact gezocht met het Erasmus Mc in Rotterdam waar ik enkele dagen later mocht komen.
Er bestaat geen wachtrij voor chemotherapie. Zodra de diagnose rond is, kun je in principe nog de volgende dag aan het infuus gekoppeld worden. Ik moest echter vijf weken wachten, en een beetje smeken bij mijn oncoloog, om er een goed gesprek over te mogen voeren met een psycholoog. Het enige belangrijke voor de dokters is dat je geneest. Niemand houdt rekening met het genezen op psychisch vlak.