Je zou misschien denken dat ik na bijna negen jaren van ziekte de wijsheid heb gevonden om me niet meer druk te maken om dingen waar ik geen controle over heb.
Voor een groot deel is dat ook zo. Pijn beschouw ik als iets tijdelijks, ik kan zorgeloos niets doen en piekeren over keuzes doe ik al lang niet meer. Maar er is iets waar ik maar niet vanaf kom. De tafelmanieren van anderen doen mij de haren ten berge rijzen.
Het moest begonnen zijn op mijn zesde toen mijn tante me verweet te kneieren. Ik maakte van eten een landschap waar mijn fantasie tot leven kwam. Terwijl ik zo ongeveer liggend probeerde te eten zei mijn moeder dat ik de reïncarnatie van een romein moest zijn. Op het moment dat mijn vader zich ermee ging bemoeien begon er eindelijk iets te veranderen. Hij zou me meenemen naar een sterrenrestaurant wanneer ik echt netjes kon eten.
Heel langzaam begreep ik hoe je je gedraagt aan tafel. Je gebruikt je bestek van buiten naar binnen. Het servet laat je niet op tafel liggen, maar op je schoot. Je wacht met eten totdat iedereen heeft. Je gebruikt je tijd aan tafel voor een goed gesprek. Die aandacht voor elkaar is belangrijker dan het eten zelf. Je snijd geen sla of pasta, want zo heeft de kok het bedoeld. En omdat de kok je nooit iets zal voorschotelen dat vies is zeg je geen ‘smakelijk eten’.
Natuurlijk is dat allemaal wat overdreven, maar omdat het er zo ingebakken zit kom ik moeilijk van mijn overtuiging af. Dus wanneer ik dineer met mensen die er niets van hebben begrepen begint het te jeuken. Wat vind ik het erg als er niets gezegd wordt en alleen maar gegeten. Mocht er toch gesproken worden maar dan met consumptie dan sterf ik van binnen duizend keer. Alsof dat niet erg genoeg is heb ik door het gesmak van anderen een milde vorm van misofonie ontwikkeld.
Tot ik een paar weken geleden werd aangereden zag ik nog wel wat kansjes om deze ergernissen van me af te laten glijden. Want wat heeft het toch voor een zin om je druk te maken over het gedrag van anderen? Het is makkelijker om je eigen ideeën te veranderen, dan de manieren van anderen. En zo lag ik daar in mijn ziekenhuisbed om vijf uur liggend mijn avondeten in stilte naar binnen te schuiven. Ook al hebben zoveel verpleegkundigen me in mijn kont gekeken of in mijn diarree gepeurd, mijn romeinse eetgewoonte riep pas echte schaamte op.
Thuis bak ik inmiddels niets meer van mijn tafelmanieren. Doodmoe zit ik aan tafel waar ik als een Amerikaan met een vork in mijn rechterhand zwaai. Mijn gebroken linkerarm hangt om het bord heen. Het liefst zou ik die gebruiken om mijn hoofd te stutten, want tijdens het diner ben ik zo moe en kan ik niets interessants meer vertellen. Al voordat mijn vrouw voldaan is geef ik me gewonnen en plof op de bank.
Ziek zijn is een onoverkomelijk lot, maar hoe je omgaat met alle vaste overtuigingen die je jezelf hebt opgelegd is de ware opgave. Met wat sondevoeding verdwijnen mijn ergernissen. Praktischer zou zijn om een geloof in een ideale wereld op te geven. Maar waar leef je dan nog voor? Stoor je daarom aan zaken waar je invloed op hebt en niet aan de manieren van anderen. Je wordt er een prettiger mens van.
Vond je dit verhaal interessant? Lees dan ook: Ben jij zo perfect als Sergio Herman?
Lees meer van Martijn . . . . . .
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
In mijn avonturen als filosoferende huisvader heb ik ontdekt dat er meer is dan alleen toverstokken en spreuken. Niet dat ik een afkeer heb van Harry Potter, maar mijn voorleessessies bevatten ook porties filosofie.
Iedereen moet wel eens een gevoel gehad hebben van wat doe ik hier? Wat stelt dit leven voor? Of, wat zijn de dingen om mij heen toch raar! Deze vragen kunnen een heel vervreemdend gevoel opwekken. Voor je wegzakt in een existentiële crisis zou je Dostojewski of Jean-Paul Sartre kunnen lezen, maar heb je al eens gedacht aan David Bowie?
De liefde voor mijn bank was de voorgaande weken veel te groot, tot de bronchitis begon te temperen en ik vanzelf een hekel kreeg aan dat voortdurende gehang.
De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten.
Vorige week weer voor de zoveelste uitslag bij de dokter geweest en de uitslag was volgens de hematoloog weer bevredigend, dus was dat voor mij ook het geval.
Afgelopen week weer controle gehad. De uitslagen van het bloedprikken had ik al gezien en deze waren gewoon goed. Puntje voor Gelre ziekenhuis.
De uitslagen staan tegenwoordig mooi op tijd in ‘Mijn Gelre’ zodat ik tijd heb om eventuele vragen te formuleren voor het consult.