Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon
Ondersteuning bij leven met en na kanker | Patiëntenorganisatie Hematon

'Ik dacht: dadelijk komt de fanfare binnenmarcheren'

Henk

‘Ik heb het vóór de behande­ling niet gezegd, maar het was echt een race tegen de klok. Ik ben in de studie nog niet eerder zo’n agressieve ziekte tegengekomen als die van jou.’
Henk Mondeel zit met zijn vrouw Liesbeth en twee dochters in de spreek­kamer van Tom van Meerten, hema­toloog in het UMCG. Hij is een van de ongeveer honderd Nederlanders die op dat moment CAR­-T-­celtherapie heeft gehad. Een nieuwe therapie, waarbij T­cellen uit je bloed gehaald worden en in het laboratorium opnieuw gepro­grammeerd om in het lichaam speci­fieke tumorcellen aan te vallen. Daarna krijgt de patiënt die cellen weer terug. Henk kreeg de behandeling in het kader van een wetenschappelijke studie.
De CAR­-T­-celtherapie is op dat moment een maand achter de rug en de hemato­loog heeft goed nieuws. ‘Dit is de best mogelijke uitslag, afgezet tegen hoe agressief jouw ziekte was. De scans zijn helemaal schoon, ik zie niks meer.’ Henk: ‘Mijn jongste dochter zei: “Waar­ om ben je nou niet blij, papa?” Ik zei: “Ik ben wel blij, meisje, maar ik durf het nog niet goed.” Ik had een soort gedempte reactie. Later heb ik daar over gesproken met een medisch psycholoog. Die vertelde me dat je brein op zo’n moment als het ware een harde reset ondergaat. Twee jaar stond het in een overlevingsstand en dan moet er een soort gewenning plaatsvinden naar de nieuwe situatie.’

begin ‘griepje dat niet over ging’, moe 
diagnose diffuus grootcellig B­-cellymfoom 
behandeling chemo-­immuuntherapie, bestraling, CAR­-T­-celtherapie
nu herstellend, gaat steeds beter

Henks brein ging in de overlevingsstand toen er in het voorjaar van 2018 bij hem diffuus grootcellig B-cellymfoom (DLB­CL) werd ontdekt. De eerste serie kuren sloeg aan, de ziekte was weg. Henk her­stelde en pakte zijn werk weer op. Tot in mei 2019 de ziekte terugkwam. En later dat jaar voor de tweede keer... ‘Dan staat je wereld stil. Dat is letterlijk even zo. Het ergste was het om in de ogen van mijn vrouw en dochters te kijken en de wanhoop daarin te zien. Dat vond ik vreselijk. Een van mijn allerzwaarste momenten.’

Er was een miniem lichtpuntje. De be­handelend arts in Enschede had verteld over een experimentele behandeling in Groningen. Daarvoor kwam je in aanmerking als twee eerdere behan­delingen niet aangeslagen waren. ‘Een paar dagen later zaten we bij dokter Van Meerten aan tafel. “Eigenlijk zit je er nog wel goed bij”, zei hij, “je conditie is redelijk, je komt hier lopend binnen. Als je voldoet aan alle criteria kun je aan boord komen van de studie.” Hij waar­schuwde me wel dat mijn kansen enorm waren teruggelopen. Maar ik wilde er weer voor gaan. Dat hadden we elkaar ook beloofd als gezin.’

Henks cellen werden afgenomen en naar Amerika gestuurd voor de bewer­king in het laboratorium. Hijzelf werd tien keer bestraald. ‘Je moet de periode weten te overbruggen van het moment waarop je cellen worden afgenomen, tot het moment dat je ze weer terugkrijgt. Dat duurt zo lang, en die ziekte was zo agressief, dat ik bang was het niet te redden. Ik wist niet of ik nog wel een maand, vijf weken tijd zou hebben.’
Het verlossende telefoontje uit Gro­ningen kwam op tijd. De cellen waren gemodificeerd en op de terugweg naar Nederland. “We gaan je opnemen en na een lichte kuur krijg je de cellen terug”, zeiden ze. Nou, dat van die opname klopte. Maar die lichte kuur? Die was best wel weer heel zwaar.’
Na de kuur kreeg Henk twee dagen hersteltijd, tot het bericht dat de cellen in aantocht waren. ‘Iedereen kreeg beschermende kleding aan, de kinderen waren erbij, en dan word je op een bed wegge­reden naar de behandelkamer. In vijftien minuten loopt het infuus met gemodi­ficeerde cellen naar binnen. En that’s it. Terwijl ik dacht: dit is heel bijzonder, dadelijk komt de plaatselijke fanfare binnenmarcheren... niets van dat alles. Gelukkig mochten we foto’s maken, dus het moment is wel vastgelegd.’

Henk wist dat hij na de behandeling last kon krijgen van hoge koorts, ver­ward gedrag en uitvalsverschijnselen. ‘Maar ik had er eigenlijk niet zo’n last van. Tot ik op de derde dag 38 graden koorts kreeg. En 39 graden. Ik kreeg paracetamol, maar dat hielp niet erg. De volgende dag steeg de koorts door. Naar 41 graden, 42 graden, 42,2... Toen kwam de behandelend arts zelf langs. Hij wreef ‘ns in zijn handen en zei: “Zo, u heeft een beetje koorts, meneer Mondeel? Mooi.” Ik kreeg een medicijn en in een paar uur daalde de koorts. Maar de arts wist toen wel dat de reac­tie in volle hevigheid had plaatsgevon­den en dat de gemodificeerde cellen aan het werk waren. Dat gaf goede hoop. Ik moest alleen nog een paar dagen in het ziekenhuis aansterken. Ik kreeg dagelijkse controles, onder meer om te zien of ik verward was. Waar ben je? Wie is onze minister­president? Na een paar dagen kon ik die antwoor­den zo afvuren op de verpleegkundige en weer een paar dagen later mocht ik naar huis. Vanaf dat moment ging het goed.’

De behandeling is nu ruim een half jaar geleden. De halfjaarscontrole was weer uitstekend. Henk: ‘Ik mag nu stoppen met alle medicijnen. Daardoor kan het herstel nog sneller doorzetten. Ik kan al­ weer uren wandelen. Goed, ik spit mijn tuin nog niet zelf om, maar ik fiets hier wel weer de Holterberg op. Ook mijn brein is uit de reset aan het komen. Het besef dat ik het gered heb neemt toe. De dankbaarheid neemt toe.’

Henk schreef een boek over zijn ervaringen. Lees daar­ over in Hematon magazine nr. 26 op pagina 54.

Hematon magazine zomer 2020  |  tekst Liesbeth van der Heijden  |  beeld Michelle Aman

Andere ervaringen

  • Murat

    De dag dat je je stamcellen kreeg van een donor, voelt voor bijna alle...
  • Dirk-Jan

    Wat kun je doen als je moeder de diagnose kanker krijgt? Troosten, meeleven,...
  • Ronald

    Hoeveel beproevingen kan een mens verstouwen zonder boos of bitter te...
  • Marina

    Liefde voor het lot Zodra haar arts toestemming geeft, laten Marina en...