Het leven opnieuw uitvinden, dat is de uitdaging...
Wim
Het leven opnieuw uitvinden, dat is de uitdaging waar Wim Rijken voor staat. Wim is liedjeszanger, tekstschrijver, acteur en stemacteur en had tot 2017 een druk bestaan in de muziek en op tv. Zijn nieuwe cd was net klaar en de promotie was gestart. Maar er kwam een kink in de kabel. Wim belandde in het ziekenhuis met een bloedvergiftiging (sepsis). Hij wist niet of hij die zou overleven, belde zelf vanuit de IC de begrafenisondernemer en meldde met weinig woorden: net als bij mama. De moeder van Wim was kort daarvoor overleden en haar afscheid was erg mooi geweest. Wim knapte gelukkig na een paar dagen op en herstelde langzaam.
Begin bloedvergiftiging
Diagnose MDS
Behandeling bloedtransfusies en medicatie
Nu is gaan schrijven en probeert zoveel mogelijk uit zijn ‘nieuwe leven’ te halen
Tijd stond stil
Wim: ‘In het begin na de ziekenhuisop- name ging het wel beter, de controles werden minder, maar de bloedwaarden stagneerden. Ik was redelijk sterk en ging toch maar langzaamaan aan het werk. In juni 2018 werd de diagnose MDS gesteld, een ernstige beenmergziekte. De tijd stond stil. Een jaar lang leefde ik in een roes. Ik kreeg direct medicatie. Na verloop van tijd begonnen de bloedtransfusies. Ik had wel wat financiële reserve, maar geen bron van inkomsten meer. Ik meende dat ik wel weer aan het werk zou gaan, maar dat lukte niet.’
‘Met de weinige energie die ik had, kon ik niet meer werken. Ik heb met veel instanties gebeld om te kijken wat er voor mij als zelfstandige mogelijk was. Telkens weer het hele verhaal vertellen. Ik heb daarom een document gemaakt met het complete ziekteverhaal. Zo stond er op papier wat er aan de hand was, dat kon ik dan toesturen als er weer vragen waren.’ Uiteindelijk kreeg ik na vier maanden geregel voor elkaar dat ik in aanmerking kwam voor een regeling van de gemeente voor zelfstandigen die hun bedrijf niet meer kunnen voortzetten (IOAZ). Ook heb ik in die periode mijn testament geregeld. Dat geeft me nu rust.’
180 graden gedraaid
‘Werken gaat niet meer. Mijn leven is 180 graden gedraaid. Het is fijn om van kleine dingen te genieten. Dus fijn om nu bezig te zijn met het schrijven van gedichten. De woorden komen nu anders, maar soms ook niet. Ik vind het heerlijk om stil te zijn. Dat had ik vroeger al, ik voel me nooit alleen. Ik heb altijd het gevoel dat mijn oma, mijn moeder en mijn kat Rocco bij me zijn. Dat is liefde. Ook al zijn die er niet meer. Pasgeleden ontmoette ik iemand die echt goed luisterde en vriendelijk was. Ik heb dat benoemd, keek haar aan en zei tegen haar: “Wat bent u vriendelijk.” Ze vond het belangrijk altijd vriendelijk te zijn. Die dingen raken mij.‘
‘Met hulp van vrienden heb ik de dichtbundel Ik troost je met liefde kunnen maken. Zo fijn hoeveel mensen vrijwillig hun hulp aan hebben geboden. Aan het schrijven van de gedichten is veel voorafgegaan. Ik heb emoties en gedachten gedeeld met familie en vrienden en die heb ik in de bundel verwerkt. Daar kan ik nu naar verwijzen. Het is fijn om met anderen van gedachten te wisselen. Mensen die geraakt zijn door de gedichten in de bundel, die sta ik graag te woord, dat zijn cadeautjes.’
‘Van de verkoop van de dichtbundel gaat een deel naar onderzoek naar MDS. Mijn arts in het ziekenhuis is daarbij betrokken. Voor de behandeling van MDS moet ik iedere twee weken naar het ziekenhuis voor bloedtransfusies en ik slik ook medicijnen. In het begin kostte me het wel moeite om steeds in het ziekenhuis te zijn, maar je went er ook aan en nu hoort het gewoon bij mijn leven. Wel even lastig dat ik geen auto meer heb, want reizen met het openbaar vervoer mag ik niet, maar inmiddels heb ik daar een oplossing voor gevonden door een abonnement te nemen op een deelauto’
In goede handen
‘Mensen uit mijn omgeving reageren heel verschillend op mijn nieuwe leven. Ik wil het ook niet de hele tijd over ziekte hebben. Niemand wil vervelende verhalen horen, dus mijn antwoord is altijd: “Het gaat nu goed, ik ben in goede handen.” Ik kom niet meer in de kroeg en drink thuis mijn 0.0% biertje, die drukte met anderen kan ik niet meer hebben. Sommige vrienden blijven weg, daar heb ik ook een gedicht over geschreven. Voor mijn rust zet ik ’s avonds de telefoon uit.’
‘De teksten van de cd die ik in 2017 heb geschreven toen ik ziek was maar het nog niet wist, heb ik later op advies nog eens nagelezen. Ik heb ze voor anderen geschreven, maar toen ik ze las, ging het op een andere manier over mezelf. Ik zat het liefst op een mooi plekje aan het water, dan leken de liedjes zo bij mij ingefluisterd te worden. De cd Zo zijn we samen is opnieuw uitgekomen, alleen de feestelijke presentatie kon niet meer doorgaan. Mijn buitenwereld is klein geworden, maar mijn binnenwereld is verrijkt. Ik heb mezelf opnieuw moeten uitvinden. Wim 2.0!’
Hematon Magazine voorjaar 2020 | tekst Femia Bosman | beeld Tjerk Heringa